De hoogste stad ter wereld
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
14 Maart 2013 | Bolivia, Potosí
Potosí (4070 m), Bolivia - Alweer verbrand, 20 graden
Buenos dias!
Toen we gisteren, na vier dagen van schitterende natuur en afgelegen dorpjes, aankwamen in Uyuni (3369 m) wisten we niet hoe snel we weer de bus moesten pakken weg uit deze sfeerloze en smerige plaats. Vijf uur later waren we in de stad Potosí. Druk, maar wel gezellig en met een fantastische internetverbinding en heerlijke pizza! Drie nachten slapen we hier. Op grote hoogte. Potosí ligt op 4070 meter en is officieel de hoogste stad ter wereld. Dit is overigens niet de hoogste plek waar we overnacht hebben. Dat was drie nachten geleden in een dorpje op 4340 meter. Ik denk niet dat we tijdens deze reis dat record nog gaan verbreken. We hebben weinig last van de hoogte, althans niets wat niet met een sporadisch paracetamolletje opgelost kan worden. We merken wel dat we sneller buiten adem zijn. Even een stukje bergop lopen moet nu opeens met één of meerdere pauzes en soms wanneer ik me heb omgekleed, betrap ik mezelf erop dat ik sta te hijgen.
De afgelopen vier dagen hebben we weer zulk mooie landschappen gezien en wat fijn dat ik de foto's hiervan weer kan delen op facebook. We zijn bijna continu op ongeveer 4.000 meter hoogte gebleven. Wanneer het droge rotsachtige uitzicht plaatsmaakte voor wat groeners, dan waren ze daar: de lama's! Grote wollige beesten met een lange nek en een blik in de ogen die het midden houdt tussen statige trots en pure domheid en met een pruilerig mondje die klaar is om te spugen, mocht je te dicht bij komen. Aan hun oren hangen gekleurde pluimen (waarschijnlijk van lamawol) waaraan de eigenaar te herkennen is. De leegte hoog in de Andes is onvoorstelbaar. Af en toe kom je een dorpje tegen waar dan de kuddes met geiten, schapen en lama's rondlopen. En nog steeds heeft ook hier elk dorp een kerk en een voetbalveld. We zijn in deze vier dagen ook langs veel bergmeren gereden. In al deze meren zitten flamingo's in grote getalen. Eén bergmeer was wel heel bijzonder: door een alg is het water zo rood als bloed. Echt bizar! Een ander bizar fenomeen zijn de geisers en de kokende modderpoelen, die we ook op deze tour (op een hoogte van 5.000 meter!!) weer gezien hebben. We hebben een uur lang in een warmwater bron gelegen. Heerlijk! Het water was met 40,5 graden net te warm om er continu in te blijven zitten, maar met af en toe even op de rand te gaan zitten was het echt lekker. Hoe lekker het echt geweest was, bleek een korte tijd later, toen we begonnen te voelen hoe rood onze ruggen en benen geworden waren. De zon hier hoog in de Andes is onvergeeflijk fel.
Op de vierde dag van onze tour zouden we dan eindelijk te zien gaan krijgen waar we eigenlijk voor waren gekomen: de zoutvlakten van Uyuni. Een prehistorisch meer wat is opgedroogd en wat 10 miljard ton aan zout heeft achtergelaten. De oppervlakte is zo groot als 1/5e van Nederland, spierwit en volledig vlak. Zout, zout en nog meer zout. Zelfs het gebouw waar we in geslapen hebben was volledig gemaakt van zout (en de matrassen van stro!). Omdat deze periode het einde van het regenseizoen is, staat een groot deel van de zoutvlakte onder een laagje water. Het was nog even spannend of het water laag genoeg zou staan om als eerste toeristen van het komende droge seizoen de 'normale' route konden nemen en niet beperkt waren tot het alternatieve programma. Gelukkig keurden de gidsen de resterende twintig centimeter water goed. Alleen het beroemde cactuseiland was nog niet bereikbaar. In het midden van de zoutvlakte hebben we fanatiek aan de slag gegaan met het maken van 'fotos locos' (gestoorde foto's). Door de egaal witte achtergrond, zie je geen diepte meer op de foto. Dit levert grappige foto's op. Eke heeft 2 4X4 op zijn hand staan en op een andere foto ligt een mini Nathalie languit op zijn hand. De beste foto's zal ik morgen op facebook zetten.
Overmorgen vertrekken we naar Sucre, een koloniale stad hier drie uur vandaan. Van daar nemen we a.s. dinsdag het vliegtuig naar Rurrenabaque voor een aantal dagtochten door het regenwoud, op zoek naar grote groepen ara's!
Hasta la proxima!
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Buenos dias!
Toen we gisteren, na vier dagen van schitterende natuur en afgelegen dorpjes, aankwamen in Uyuni (3369 m) wisten we niet hoe snel we weer de bus moesten pakken weg uit deze sfeerloze en smerige plaats. Vijf uur later waren we in de stad Potosí. Druk, maar wel gezellig en met een fantastische internetverbinding en heerlijke pizza! Drie nachten slapen we hier. Op grote hoogte. Potosí ligt op 4070 meter en is officieel de hoogste stad ter wereld. Dit is overigens niet de hoogste plek waar we overnacht hebben. Dat was drie nachten geleden in een dorpje op 4340 meter. Ik denk niet dat we tijdens deze reis dat record nog gaan verbreken. We hebben weinig last van de hoogte, althans niets wat niet met een sporadisch paracetamolletje opgelost kan worden. We merken wel dat we sneller buiten adem zijn. Even een stukje bergop lopen moet nu opeens met één of meerdere pauzes en soms wanneer ik me heb omgekleed, betrap ik mezelf erop dat ik sta te hijgen.
De afgelopen vier dagen hebben we weer zulk mooie landschappen gezien en wat fijn dat ik de foto's hiervan weer kan delen op facebook. We zijn bijna continu op ongeveer 4.000 meter hoogte gebleven. Wanneer het droge rotsachtige uitzicht plaatsmaakte voor wat groeners, dan waren ze daar: de lama's! Grote wollige beesten met een lange nek en een blik in de ogen die het midden houdt tussen statige trots en pure domheid en met een pruilerig mondje die klaar is om te spugen, mocht je te dicht bij komen. Aan hun oren hangen gekleurde pluimen (waarschijnlijk van lamawol) waaraan de eigenaar te herkennen is. De leegte hoog in de Andes is onvoorstelbaar. Af en toe kom je een dorpje tegen waar dan de kuddes met geiten, schapen en lama's rondlopen. En nog steeds heeft ook hier elk dorp een kerk en een voetbalveld. We zijn in deze vier dagen ook langs veel bergmeren gereden. In al deze meren zitten flamingo's in grote getalen. Eén bergmeer was wel heel bijzonder: door een alg is het water zo rood als bloed. Echt bizar! Een ander bizar fenomeen zijn de geisers en de kokende modderpoelen, die we ook op deze tour (op een hoogte van 5.000 meter!!) weer gezien hebben. We hebben een uur lang in een warmwater bron gelegen. Heerlijk! Het water was met 40,5 graden net te warm om er continu in te blijven zitten, maar met af en toe even op de rand te gaan zitten was het echt lekker. Hoe lekker het echt geweest was, bleek een korte tijd later, toen we begonnen te voelen hoe rood onze ruggen en benen geworden waren. De zon hier hoog in de Andes is onvergeeflijk fel.
Op de vierde dag van onze tour zouden we dan eindelijk te zien gaan krijgen waar we eigenlijk voor waren gekomen: de zoutvlakten van Uyuni. Een prehistorisch meer wat is opgedroogd en wat 10 miljard ton aan zout heeft achtergelaten. De oppervlakte is zo groot als 1/5e van Nederland, spierwit en volledig vlak. Zout, zout en nog meer zout. Zelfs het gebouw waar we in geslapen hebben was volledig gemaakt van zout (en de matrassen van stro!). Omdat deze periode het einde van het regenseizoen is, staat een groot deel van de zoutvlakte onder een laagje water. Het was nog even spannend of het water laag genoeg zou staan om als eerste toeristen van het komende droge seizoen de 'normale' route konden nemen en niet beperkt waren tot het alternatieve programma. Gelukkig keurden de gidsen de resterende twintig centimeter water goed. Alleen het beroemde cactuseiland was nog niet bereikbaar. In het midden van de zoutvlakte hebben we fanatiek aan de slag gegaan met het maken van 'fotos locos' (gestoorde foto's). Door de egaal witte achtergrond, zie je geen diepte meer op de foto. Dit levert grappige foto's op. Eke heeft 2 4X4 op zijn hand staan en op een andere foto ligt een mini Nathalie languit op zijn hand. De beste foto's zal ik morgen op facebook zetten.
Overmorgen vertrekken we naar Sucre, een koloniale stad hier drie uur vandaan. Van daar nemen we a.s. dinsdag het vliegtuig naar Rurrenabaque voor een aantal dagtochten door het regenwoud, op zoek naar grote groepen ara's!
Hasta la proxima!
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
-
17 Maart 2013 - 20:56
Gerjanneke:
Leuk om je met je verhalen te kunnen volgen. Blijf genieten van jullie reis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
