Geparkeerd in de greppel

Oware, New Zealand - Blauw, blauw, blauw, 26 graden

Kia Ora!

Nog steeds vollop zomer en ik heb alweer mijn neus verbrand. Het is echt ongelofelijk hoe fel de zon hier brandt. 26 Graden is heerlijk, maar het voelt aan als ruim boven de dertig en je verbrandt binnen een paar minuten. In Azië was het de luchtverontreiniging die je beschermt. Hier hebben ze zelfs geen ozonlaag. (Sorry Eveline, maar qua kleur zou ik wel weer eens kunnen van je kunnen winnen...)

Inmiddels heb ik al duizenden kilometers gereden. Het gaat goed aan de linkerkant van de weg en het terugschakelen op steile hellingen kan ik nu zelf! Autosnelwegen hier zijn vergelijkbaar met provinciale wegen in Nederland, maar dan zonder verkeer. Heel vaak lijkt het alsof ik de enige op de weg ben. De enige file - buiten Auckland - werd veroorzaakt door een kudde schapen. Alhoewel... ik denk dat je één stilstaande auto geen file kunt noemen...

Via Dargaville, Whangarei en Pukenui (probeer dat maar eens te vinden op de kaart!) kwamen we (Mareike, Nadia (beide Duits) en ik) terecht op Cape Reinga, het noordelijkste puntje van New Zealand. Daar staat al 800 jaar een fragiel boompje, heilig voor de Maori's. Via de wortels van deze boom verlaat uiteindelijk elke Maoriziel 'the land of the living'. Cape Reinga is het eind van de wereld en om dit gevoel extra te versterken zijn de laatste kilometers van Highway 1 niet meer dan een onverharde gravelweg.

Over gravelweg gesproken: ik moet bekennen dat ik in de vorige mail een vrij prominente gebeurtenis niet beschreven heb. Het betreft een auto (mijn auto wel te verstaan) en een greppel. Het zal je niet veel fantasie kosten het verhaal zelf in te vullen. Ik een ietsiepietsie te hard... tegenligger veel te hard... remmen... glijden... greppel. Op dat moment zaten ook mijn ouders in de auto en gelukkig was niemand gewond en was er geen schade. Met zes personen hebben we het geschrokken autootje weer op de weg getild. Ik heb inmiddels bewezen dat ik wel rijden kan (ook op gravelweg) en mijn ouders hebben met een gerust hart het land verlaten. Toch?

Via Paihia, weer Dargaville en Orewa ben ik nu op weg naar het Coramandel schiereiland. Alweer zon, alweer kust, alweer strand. Wat heb ik het toch zwaar... Mareike en Nadia zijn eerder naar Auckland teruggelift. Rijden door New Zealand is ongelofelijk. Het ene moment sta je - in de zon – aan de kust, met als uitzicht een stuifduin zo hoog als een berg; nog geen 15 minuten later sta je - in de regen - in het regenwoud oog in oog met de God van het Woud. Maori's hebben iets met bomen. Deze Kauriboom "Tane Mahuta" scheidde moeder aarde en vader hemel en schonk leven aan alles wat ademt. De bomen zijn giganten.

Ik geniet weer volop. Het weer is geweldig, de mensen zijn aardig, de natuur is unbelievable en mijn autootje rijdt nog steeds.

Veel liefs,
Nathalie.

*************
...and dance like no-one is watching...