Eenzaam aan de top

Nasca (590 m), Peru - Strak blauw, 32 graden

Buenos dias!

Het is warm! (sorry...) We zitten aan het zwembad van het luxe hotel in het centrum van Nasca. Niet meer in de bergen, maar bijna op zeeniveau en steeds dichter bij de evenaar en dus warm. De lucht is strak blauw. Ik tel veertien grote palmbomen en nog tal van kleintjes. Op een tak naast een bloem zit een kolibrie. Eke tekent een smiley op mijn been. Hij is zijn 'huiswerk' aan het doen: uitzoeken waar we de komende maanden nog naar toe zullen gaan. Morgen vertrekken we met de bus (7 uur) naar Lima. Daarna liggen in het voorschiet nog Ecuador en de Galápagos eilanden en Colombia, ook allen zeer divers. Ik ben blij dat we hier nog twee en een halve maand voor hebben.

De afgelopen week hebben een hoop extremen de revue gepasseerd. Eerst was daar de Cañón del Colca, 3191 meter tussen top en bodem. Dit punt hebben we overigens niet gezien. Op een punt waar de kloof minder diep was, zijn we 1.200 meter naar beneden gelopen, om daar te overnachten. Ik had de kloof smaller verwacht dan dat hij was. De tweede dag kregen goed zicht op de steilte van de wanden. Dit was vlak voordat we de 1.200 meter weer naar boven moesten. Hoestend, proestend en snuitend kwam ik langzaam vooruit. Mijn verkoudheid was nog niet over. De hitte van de zon en de aflatende wind maakte het extra zwaar. Het was op dit moment dat ik besloten heb dat - voor mij althans - het beklimmen van de Chachani vulkaan (6080 m) geen goed idee zou zijn.

Terwijl ik achterbleef in Arequipa, vertrok Eke voor de Chachani expeditie. Gelukkig voor hem kon hij aansluiten bij een groepje van twee Hongaren, waardoor voor hem de tocht door kon gaan. Met de auto zijn ze over een zo goed als niet bestaand weggetje gekomen tot een parkeerplaats op 4.900 meter. Van hieruit zijn ze zwaar bepakt in een paar uur gelopen naar het basiskamp op 5.200 meter, waar ze de tenten hebben opgezet. Iedereen kreeg last van hoogte ziekte, Eke inclusief (of misschien was het eten gewoon niet lekker??) Nog zeer vroeg in de avond en paar paracetamolletjes later lag iedereen op bed. Het laatste stuk van de expeditie, de klim naar de top, begon de volgende ochtend om drie uur, bij een temperatuur ver onder de nul. Lopen op zulke hoogte, waar beduidend minder zuurstof is, is extreem zwaar en kan alleen maar heel erg langzaam. Beide Hongaren haakten één voor één af. Eke was blijkbaar in de afgelopen maanden voldoende geacclimatiseerd en had voldoende doorzettingsvermogen. Na vijf uur en een kwartier bereikte hij samen met de gids de top van Chachani op 6.080 meter!! Helemaal alleen... zonder mij...

Gisteren ochtend zijn we aangekomen in Nasca. In de tien uur die de nachtbus erover gedaan heeft, hebben we naar omstandigheden goed geslapen. Slapen en bussen is zowel gedurende de dag als in de nacht een perfecte combinatie. Nasca ligt in een oase temidden van de woestijn. Regen valt hier gemiddeld twintig minuten per jaar. Net buiten het stadje liggen gigantische zandduinen, met 2078 meter de hoogste ter wereld. Met sandboards op het dak van de buggy en wij erin, zijn we door de duinen geracet: een hele grote achtbaan (zonder over de kop te gaan natuurlijk). Daarna mochten we op de sandboards (net als snowboards) proberen naar beneden te komen. Ik had al snel door dat ik voor sleeën meer talent heb. Liggend op mijn buik, voeten als remmen in het zand en lekker in mijn eigen tempo naar beneden. Het laat zich raden waar ik het zand allemaal teruggevonden heb.

Vanochtend zijn we gaan vliegen. Vijfendertig minuten in een éénpropeller vliegtuigje, geschikt voor vier passagiers en twee piloten. Nasca is bekend vanwege de Nasca lijnen: honderden lijnen en figuren die de Nasca's een paar duizend jaar geleden (pre Inka) op de grond hebben gemaakt. Vanwege het gebrek aan regen zijn deze lijnen al deze jaren in perfecte staat bewaard gebleven. De lijnen waren vergeten, totdat mensen er overheen vlogen en ze de figuren (een aap, een kolibrie, een condor, een walvis, een marsmannetje, etc) zagen. Niemand weet precies waarom dat ze gemaakt zijn en waar de Nasca's hun inspiratie vandaan haalde. Blijft dat wij er vanochtend overheen gevlogen zijn en een klein aantal van de bekendste figuren hebben mogen aanschouwen. En nee, kleine vliegtuigjes zijn niet vriendelijk voor de maaginhoud, bleek toen ik mijn zakje na de vlucht deponeerde in een vuilniston vol met gelijke zakjes...

Het is alweer een lang verhaal geworden. En dat terwijl we slechts een paar dagen verder zijn. Ik heb even teruggekeken naar mijn eerdere verslagen en merk op dat ze steeds een beetje langer worden. Het hoge aantal pageviews en alle positieve reacties die ik krijg, werken zeer motiverend om te blijven schrijven. En daarnaast is de iPad mini natuurlijk heel erg handig! (Dank je Marianne!)

Morgenvroeg vertrekken we naar Lima. Silvio Rodriquez wacht daar op ons om voor ons te gaan zingen!

Hasta la proxima!

Nathalie.

*************
...and dance like no-one is watching...