In de voetsporen van de Inka's

Arequipa (2350 m), Peru - Blauw en wit, 26 graden

Buenos dias!

We zitten weer in de bus. En zoals al vaker het geval was hebben we weer plek 1 en 2, bovenin, achter een grote voorruit, helemaal klaar om van het uitzicht te genieten. De weg die we nu rijden, die ken ik al. Dit is namelijk precies het stuk weg wat ik in mijn vorige blog beschreven heb. We rijden vijf uur terug in de richting van Puno en nemen daarna de afslag naar Arequipa. Dit stuk zal ook nog eens zes uur duren.

Gisternacht werd ik om iets voor drieën wakker. In de tent naast de onze wordt al druk gepraat. Met wat aandringen krijg ik Eke wakker. We hebben nog maar tien minuten voordat we het kamp moeten verlaten. Ik trek mijn jas en schoenen aan. De kleding voor vandaag heb ik gisteravond al aangetrokken en ook de tassen zijn al geheel ingepakt. Vlug even naar het toilet en naar de eettent voor een snel broodje en een kopje hete thee. Het is erg fris buiten en ik ben blij met mijn muts, sjaal en handschoenen. Overal op de camping verschijnen steeds meer lichtjes. Het is heel vroeg, maar iedereen lijkt wakker. Dit is dé dag! We vertrekken; onze gids voorop. Het is ongeveer tien minuten lopen naar de ingang. Het is half vier in de ochtend wanneer we ons uitgebreid installeren voor de dichte poort. Met onze groep zijn we de eerste!! Het zal nog twee uur duren voordat de poort open gaat. We liggen voor de ingang van de oude Inka-stad: Machu Picchu!

Het is drie dagen eerder wanneer we beginnen aan de legendarische Inka Trail. In de dagen hieraan vooraf heb ik een stevige verkoudheid opgelopen en ik hoop maar dat ik net voldoende hersteld ben om deze Trail te kunnen lopen. Uitstel is geen optie. Het aantal beschikbare vergunningen (strikt op naam) voor de Inka Trail is beperkt, waardoor deze al maanden van tevoren is volgeboekt. Afstel is uiteraard helemáál geen optie. Lopen op hoogte is voor iedereen zwaar, waardoor het tempo laag ligt. Aangezien wij inmiddels gewend zijn aan de hoogte, compenseert dit de conditie die ik even mis. Per dag voel ik me sterker en gelukkig staan de steile beklimmingen pas voor dag twee op het programma.

Het voelt decadent wanneer we voor aanvang van onze tocht onze bagage afgeven aan een van de 'porters'. Voor onze groep van tien toeristen en twee gidsen, zijn er 21 porters die voor ons onze bagage, al het eten voor vier dagen, de tenten, slaapzakken en matjes dragen. Daarnaast gaat er ook nog een kook- en een eettent, tafels, plastic krukjes, een gasfles, kookgerei en servies mee. Het enige wat we hoeven te dragen is regenkleding en water voor een halve dag. Eke is mijn lieve persoonlijke porter, zodat ik me kan concentreren op hoesten en snuiten. De porters lopen vooruit en zetten het kamp op. Zodra wij arriveren worden we door hun ontvangen met een applaus. Op een rijtje staan twaalf teiltjes met water met een handdoekje. Zodra we ons gewassen hebben, is het eten al klaar: zeer overvloedig en heel erg lekker. Voor het slapen gaan, kunnen we onze waterflesjes vullen met warm water voor de koude nacht. Ik denk dat het decadent aanvoelt, omdat het dat gewoon is.

De Inka Trail zelf is schitterend - volgens Eke het mooiste wat hij ooit gezien heeft, althans daar komt het dicht bij in de buurt. Grasgroene bergen, opgevolgd door regenwoud, verre vergezichten, steile afgronden, mysterieuze wolken die af en toe plaats maken voor sneeuwtoppen en direct daarna weer het hele dal verbergen, overal de overblijfselen van de Inka-bouwwerken, een beetje regen en heeel veeel trappen. Berg op en berg af, totdat dan uiteindelijk de vierde dag aanbreekt. Om half zes gaat de poort open. Achter ons staat een zeer lange rij. Maar dat maakt niets uit: wij zijn de eerste. Wanneer we de poort door zijn, lopen we nog ruim een uur. Dan komen we aan bij de 'Zonnepoort'. We kijken naar beneden en daar ligt het - een van de zeven wonderen van de wereld - MACHU PICCHU.

De chauffeur heeft zojuist drie vrouwen opgepikt, die in de bus plastic zakjes met vlees en gekookte aardappels verkopen. Eén vrouw vrouw zit in het gangpad met een hakmes het vlees te verdelen en de zakjes te vullen, terwijl de andere vrouwen de verkoop regelen. Eke en ik zijn de enige toeristen in de bus. Net als de broodverkopers twee uur geleden, doen deze vrouwen goede zaken. Ze blijken ook kaas en thee in zakjes te verkopen.

In Arequipa (2350 m) wachten ons weer mooi avonturen. Behalve dat het stadje zelf - met zijn witte gebouwen - prachtig schijnt te zijn, gaan we een driedaagse tocht maken naar en door de Cañón del Colca, de diepste kloof ter wereld (3191 meter tussen top en bodem !!) waar grote condors vliegen op de thermiek die daar ontstaat. Daarna gaan we in twee dagen naar de top van de Chachani vulkaan (6080 m). Dit schijnt 's werelds makkelijkste +6.000 meter klim te zijn, maar voor ons een uitdaging hoe dan ook.

Hasta la proxima!

Nathalie.

*************
...and dance like no-one is watching...