Afscheid van Peru

Máncora (zeeniveau), Peru - Alweer mijn neus verbrand, 29 graden

Buenos dias!

Sinds mijn laatste verhaal zijn we alweer vele en vele kilometers naar het noorden gereisd. Bijna de gehele lengte van Peru hebben we doorgestoken, met tussenstops in Lima en in Huanchaco, het surfersplaatsje bij Trujillo. Het landschap hier aan de kust is droog, zeg maar woestijnachtig. Zandduinen van honderden meters hoog vormen het beeld van de kustlijn, honderden kilometers lang zonder een sprietje groen. Qua natuur is Peru net zo afwisselend als Argentinië, Chili en Bolivia: jungle, woestijn en hoogvlakten, met hier en daar een (pre-)Inka ruïne.

Met nog maar een paar bus-uren te gaan tot aan de grens met Ecuador, nemen we in stijl afscheid van Peru. We zijn een paar dagen gestopt in Máncora om hier te duiken. De duikschool bestaat nu acht maanden en is zo goed als de enige in heel Peru. Het duiken hier is fantastisch! Vandaag zijn we naar een oud olieplatform gevaren, dat nu alleen nog maar dienst doet als verblijfplaats voor luie zeeleeuwen. Ze liggen hier in de zon en af en toe duiken ze het water in. Er zit hier zo ontzettend veel vis, dat ze alleen maar met hun mond open hoeven te zwemmen om er eentje te vangen. Er zit hier zoveel vis, dat zelfs ik een vis met mijn mond zou hebben kunnen vangen. Maar ja... vegetarisch hè... Tijdens de duiken kwam een zeeleeuw even polshoogte nemen. Hij zag dat we zijn lunch alleen maar bekeken en vond dat prima. Hij ging weer lekker in de zon liggen. Vlak voordat de boot weer het strand op voer, zijn we er nog even vanaf gesprongen. Vlak voor de kust groeit wat gras, waar zeepaardjes zich graag in verbergen. Binnen enkele seconden hadden we er eentje gespot. Hier zijn we een paar minuten naast gaan liggen, totdat het zeepaardje genoeg van ons had en naar een plukje gras even verderop zwom. Morgen duiken we vanaf het strand en hopen we schildpadden en meer zeepaardjes te zien.

Ook Lima is goed bevallen. Het is een hyper moderne stad en in de wijk waarin we verbleven, Miraflores, heeft iedereen heel veel geld. We waanden ons even in London of Sydney, maar in ieder geval buiten Peru. Wanneer je de stad dan weer uit rijdt, zie je langzaam de wijken verarmen en de huisjes kleiner worden, totdat er uiteindelijk weer alleen maar vierkante rieten hutjes overblijven.

Het concert van Silvio Rodriguez was ook gaaf! Het enthousiaste publiek zorgde voor een geweldige atmosfeer. Ik denk dat hij een nummer of 25 gezongen heeft. Eén van zijn nummers zit muurvast in mijn hoofd en dat is niet onprettig! Minder prettig vond ik het zwemmen met zeeleeuwen. Vier- tot zesduizend waren mij er een paar duizend te veel. Eke vond het fantastisch. In groepjes van ongeveer zes, steunzoekend bij elkaar, wie durft het dichtst bij te komen? Wie zijn toch die gekke wezens die zomaar in ons leefgebied opduiken? Oik, oik, oik.

Overmorgen gaan we de grens over naar Ecuador. Morgen gaan we eerst nog een dagje duiken. Nu ga ik Eke maar eens wakker proberen te krijgen. Het is tijd om een restaurantje op te zoeken. Ik begin honger te krijgen.

Hasta la proxima!

Nathalie.

*************
...and dance like no-one is watching...