Going home after 16 nights in Ecuadorian hospital

Guayaquil, Ecuador - ziekenhuisbed, 23 graden

**** English version below ****

Buenos dias!

Dit wordt het laatste reisverslag van deze reis die zo plotseling tot een einde komt en het moet geschreven worden. De afgelopen maanden heb ik via deze site uitgebreid verslag gedaan van van onze bijzondere reis. We hebben zoveel moois gezien! Dit laatste, afsluitende verslag hoort er gewoon bij.
De tweede reden waarom dit verslag geschreven moet worden, is omdat het een moeilijk en zeer emotioneel verhaal is (WEES GEWAARSCHUWD!). Er zijn nog veel dingen die ik niet weet en die ik nog niet wil weten. De afgelopen weken heb ik bij de dag geleefd. Ik wil niet praten over wat er is gebeurt of wat er komen gaat. Nog niet. Over een korte tijd kom ik daar niet meer mee weg, maar voor nu praat ik allen fragmentarisch over de stukjes die ik op dat moment aankan. Behalve nu dus in dit verslag.
De derde reden waarom dit verslag opgeschreven moet worden, is omdat andere duikers van mijn ongeluk kunnen leren. Ik hoop dat je na het lezen van dit verslag het belang van het oplaten een boeitje tijdens je veiligheidsstop begrijpt. OVERAL en ALTIJD!! We delen het water met de boten en iedereen maakt hierbij fouten: soms verdwaal je of drijf je af, een zeilboot in het duikgebied, een catamaran die de duikboot in Oosterschelde aan de verkeerde kant passeert... Kun je als duiker boos om worden, maar bij een overvaring heb je daar op dat moment helemaal niets aan. Een ongeluk zit in een klein hoekje... of in een grote boot. Wordt niet de volgende!!

Maar laat me beginnen te vertellen hoe geweldig Eke is. Hij heeft me uit het water gehaald, gevreesd voor mijn leven, druk uitgeoefend op de verwondingen, beseft dat dit net zo goed hemzelf had kunnen zijn, continu bij geweest, zijn eigen emoties verwerkend, gezorgd voor mij, alles continu vertaald, alles georganiseerd, het thuisfront op de hoogte gehouden en zo, zo veel meer. Ik was nergens geweest zonder hem. Eke, ik houd van je.

Het is donderdag 9 mei. De ingrediënten van de dag zijn: een duikstek in de Galápagos op anderhalf uur varen van de haven, één boot (de onze), vier bemanningsleden, waaronder twee duikgidsen en behalve ons tweeën, nog zeven andere duikers. Op 50 minuten in de duik wijst Eke me op een schilpad. Wauw! Ik kijk naar de gids om te zien of we hier even kunnen blijven hangen, maar ik zie dat hij druk gebarend is met de andere twee duikers van onze groep. Eén van hen heeft de afgesproken hoeveelheid lucht verbruikt en moet naar de oppervlakte. Hij zwemt met het buddyteam weg van de rotsen, zodat ze veilig aan hun opstijging kunnen beginnen. Mijn signalen 'schilpad' en 'daar' heeft hij begrepen, dus duikt hij met ons mee terug naar 12 meter diepte om te kijken of we hem opnieuw kunnen vinden. We zijn tijdens de duik niet diep geweest, dus we hebben nog meer dan voldoende lucht in onze fles. Helaas blijkt de afgesproken maximale duiktijd een grotere vijand. Geen herontmoeting met de schildpad. Op 57 minuten in de duik geeft de duikgids aan dat we aan onze opstijging en veiligheidsstop moeten beginnen. De tijd zit erop: een harde realiteit aan het eind van elke duik. Deze opstijging is anders. Zodra wij tweeën en de gids aan de opstijging beginnen voegt zich een vierde lid zich bij onze groep: een nieuwsgierige vis. Hij stijgt met ons mee naar vijf meter. Hier moeten wij, duikers, drie minuten wachten voordat we naar de oppervlakte gaan. De vis - zo nieuwsgierig en dapper als hij is - blijft bij ons en zwemt van duiker naar duiker op slechts tientallen centimeters afstand. Na de drie minuten zwaai ik het visje gedag en begin aan de resterende opstijging. Ik ben verbaast dat het visje er op drie meter nog steeds is. En op twee ook!! Zo grappig! Wat wil dit visje? Eke blijft nog een paar seconden op twee meter hangen om afscheid van het visje te nemen. Ik stijg door naar de oppervlakte.

De volgende alinea gebeurde in minder dan een seconde:
Ik steek mijn hoofd boven water en zie de rechter boeg van onze boot vlak voor me. De boot vaart en de afstand is minder dan een meter. De kapitein kan me nooit gezien hebben. Al mijn alarmbellen gaan af. Ik kan deze boot niet ontwijken. Ik ga overvaren worden. In een fractie van een seconde bedenk ik me dat ik moet voorkomen dat ik de boeg recht in mijn gezicht krijg. Ik gooi mezelf over mijn linkerschouder in een poging om mijn duikfles tussen mijzelf en de boot te krijgen en wellicht een klein beetje diepte. Dit helpt niet. Ik voel hoe ik licht onder de boot getrokken wordt. De snel roterende motorbladen grijpen mijn linker been en laten hem weer los. De boot is me gepasseerd.

Vlak achter me komt Eke boven, volledig onbewust van wat zojuist gebeurd is. Ik trek mijn been omhoog, maar die is weg. Waar de knie had moeten zitten, zie ik een stomp. Ik ben mijn been kwijt. Ik voel geen pijn en geen paniek. Ik begin te gillen zo hard als ik kan. Ik moet iedereen waarschuwen dat het echt mis is. Eke ziet mijn verwonding en blaast mijn vest op en gooit ons lood af. Binnen seconden ligt de boot in de juiste positie om me aan boord te tillen. Terwijl de duikgids aan boord klimt, voel ik hoe ik vanuit de boot wordt vastgepakt en dat mijn duikuitrusting losgeklikt wordt. Ik geef me over; het is nu aan mijn hulpverleners. Ik wordt aan boord getild en op een zachte bank gelegd en tot mijn verbazing volgt mijn been ook. Eerst denk ik dat Eke mijn verloren been gevonden heeft, maar ik vind het vreemd dat ze het been schuin omhoog houden, in het verlengde van waar mijn been zou moeten zitten. Dan merk ik dat ik al mijn vijf tenen bewegen kan. Mijn been zit er nog aan! Ik heb mijn been nog! En bovendien kan ik mijn tenen nog bewegen! Hoop!! Ik heb nu zuurstof nodig! Ik wil zoveel zuurstof kunnen inademen dat er via mijn zwaar gehavende been voldoende zuurstof in mijn voet en tenen terecht komt om ze te kunnen redden.

Aan boord handelen Jen (AU) en Lynzi (GB) supersnel. Binnen dertig seconden hebben ze van een gewichtengordel een tourniquet gemaakt en deze strak om mijn bovenbeen getrokken. Een tweede volgt snel. Jen staat rechts naast me en heeft zich op formidabele wijze de rol tot crisismanager eigen gemaakt. Ze heeft volledig overzicht, deelt taken uit en communiceert met mij. Boven me zie ik het gezicht van Eke. Ik hoor hem zeggen dat hij van me houd en dat ik moet proberen rustig te blijven. Ik zie in zijn ogen en hoor in zijn stem dat dat voor hemzelf bijna niet te doen is. Ik voel me extreem helder. Nog nooit eerder heb ik mezelf de vraag gesteld of ik zal blijven leven. Mijn hoofd blijft helder, ik voel me niet wegglijden, ik begrijp dat de bloeding onder controle is en ik kan mijn tenen bewegen. Ja, ik ga blijven leven. Ik vertel Eke en Jen dat alles goed gaat komen. Dit geloof ik. Waar blijft die zuurstof!

De discussie of we wel of niet moeten wachten op de vier duikers die nog in het water liggen, komt snel ten einde wanneer zij aan de oppervlakte verschijnen. Binnen no-time zijn ze aan boord en vertrekken we in volle vaart terug naar het hoofdeiland, toch nog zo'n anderhalf uur varen. Mijn been wordt door diverse mensen ondersteund, er worden handdoeken om mijn knie gewikkeld, eindelijk is daar de zuurstof en wanneer ik aangeef dat ik het koud krijg, ligt er bijna direct een aantal handdoeken over me heen. Ik heb geen pijn en voel me rustig en volkomen alert. Vandaag ga ik niet overlijden.

Ik hoor veel radiocommunicatie met de kant. De koers wordt licht gewijzigd. We gaan niet terug naar de haven, maar we gaan naar het vliegveld. Ik moet zo snel als mogelijk naar het ziekenhuis op het vaste land van Ecuador op 1.000 km vliegen. Medische opvang op het vliegveld wordt in stelling gebracht en er zijn mensen op weg naar ons hotel om al onze spullen in te pakken en naar het vliegveld te brengen. Nog vijftig minuten varen wordt me verteld. Eke zijn gezicht is nog steeds vlak boven me. Bij hem is ook een stuk rust teruggekeerd. Hij zegt me dat ik het goed doe. Ik ben nog steeds helder. Ik ga dit overleven.

We meren aan. We moeten een paar minuten wachten op de ambulance, want deze staat op de verkeerde plek. Er komen mensen aan boord met een draagbaar, die ze onder me schuiven. Dan tillen ze me op. Mijn been ligt niet meer stabiel en rolt van links naar rechts. Dit doet pijn, met name in de buurt van mijn knie. Met de ambulance rijden we een paar honderd meter naar de eerste hulp opvang van de luchthaven. De arts geeft me een infuus, zuurstof en de eerste pijnmedicatie. Onder mijn been komen twee prullenbakken te liggen ter ondersteuning. Wanneer ik het koud krijg, knippen ze me uit mijn natte duikpak en vervangen deze voor handdoeken en dekens. Er volgen wat verhitte discussies over waar ik naar nu naar toe moet. De stemmen die tellen willen dat ik direct naar het vaste land vlieg, dus dat wordt in werking gesteld. Geluk bij een ongeluk heeft het laatste vliegtuig van die dag fikse vertraging, waardoor deze nog niet vertrokken is. Sterker nog: hij is nog niet eens geland. De hele formele procedurewinkel wordt aangeslingerd. Aan een van de duikgidsen heb ik gevraagd om heel dicht bij ons in de buurt te blijven, aangezien hij zowel vloeiend Spaans als Engels spreekt. Hij is zo waardevol bij alle gesprekken met de hulpverleners en de autoriteiten.

Ik weet niet precies hoeveel uur ik hier gelegen heb, maar op een gegeven moment komt alles in beweging. We gaan! Met prullenbakken en al wordt ik weer in de ambulance gelegd en rijden we vierhonderd meter naar het vliegtuig. Daar wordt ik heel voorzichtig de vliegtuigtrap opgedragen, maar mijn knie is elke support kwijt. Wanneer iemand de plank aan de rechterkant wat laat zakken, beweegt mijn knie die kant op. Pijn!! Ik gil het uit en ze leggen me even op de grond van het volle passagiersvliegtuig. Het lukt me om uit te leggen welke beweging de hevige pijn veroorzaakt. Ze tillen me weer op en leggen me voorzichtig op de laatste rij stoelen (nog steeds inclusief twee grote metalen prullenbakken). Nadat de dokter die meevliegt heeft verklaard dat ik niet zal overlijden tijdens de vlucht stijgen we op. Eke zit omgedraaid op een van de stoelen voor me en houdt de prullenbakken en mijn knie op hun plaats. Naast hem verschijnt het hoofd van een lieve stewardess die tijdens de gehele vlucht voor me zal zorgen. Meteen wordt ik weer aan het zuurstof gelegd. Ik zie dat ik bloed heb aan mijn beide handen en wanneer ik een beetje rond kijk zie ik op alle stoelen en opklaptafeltjes bloedvlekken zitten. Ik ben nog steeds helder en kan ook nog steeds mijn tenen bewegen. Ik blijf leven en we zijn nu heel snel onderweg naar een zeer goede privé kliniek met een zeer reputabele orthopeed. Binnen anderhalf uur zet het vliegtuig zijn wielen aan de grond en wordt ik met een ambulancerit van vijf minuten naar het ziekenhuis gereden. Het kost de artsen nog een korte tijd om over het juiste actieplan te besluiten en om zeer pijnlijke röntgenfoto's te maken. Ik roep naar ze: "Look! I can move my toes. Please save my leg!" Ik zie dat ik van iedereen aandacht heb. Het is 22.00 uur. Ik neem afscheid van Eke. Eindelijk is het verlossende moment daar. Ik krijg een kapje op met anesthesie gas. Wanneer ik me voel wegglijden, zwaai ik nog naar de anesthesist.

Vandaag is het donderdag 23 mei. Vannacht is de zestiende en tevens laatste nacht in dit ziekenhuis. Morgen vliegen we naar huis!!! De hele dag al heb ik mijn emoties niet onder controle. Tranen van geluk: morgen vliegen we naar huis!

Ik heb meerdere operaties ondergaan. De dag van het ongeluk, donderdag, hebben ze de wonden alleen goed schoongemaakt en verbonden. Op vrijdag ochtend hebben ze dit herhaald. Dit moest eerst om infecties te voorkomen. Op maandag hebben ze alle fracturen inwendig vastgezet en alles dicht gemaakt. Ik heb drie fracturen: vlak boven mijn knie, mijn knie zelf en mijn enkel. Daarnaast heb ik diepe sneeën die een hoop schade aan spieren hebben aangericht. De chirurg zegt dat hij gewoon niet kan geloven dat met zulke schade, mijn slagader en mijn zenuwen niet geraakt zijn. Hij heeft 21 schroeven en twee plaatjes gebruikt om alles weer aan elkaar te zetten. Hij belooft me dat ik binnen een paar maanden volledig zal herstellen en dat ik alle functionaliteit zal behouden. Over mijn knie is hij wat pessimistischer. Hier missen botfragmenten, waardoor de oppervlakte ruw en slijtage zal gaan ontstaan. Waarschijnlijk moet mijn knie over een tig aantal jaren vervangen worden.

Het herstel direct na de operaties was een afwisseling van zeer pijnlijk momenten en een aantal oplevingen. Ik heb heel veel steun gehaald uit alle persoonlijke berichten en al het medeleven uit zowel Nederland als uit Ecuador. Mijn dank hiervoor! Nog heel veel meer steun heb ik gehad aan Eke. Er zijn zeer weinig momenten geweest dat hij niet direct bij mij in de buurt was. Naast mijn bed staat een grote bank. Hier heeft Eke de afgelopen twee weken gewoond. Hij heeft voor me gezorgd, zoveel als mogelijk voor me vertaald, honderdduizenden keren de verpleging tot actie gemaand, continue contact gehouden met de alarmcentrale, bijna elke dag lastige overleggen gevoerd met de administratie van het ziekenhuis over de betaling van de oplopende rekeningen, iedereen thuis op de hoogte gehouden en bovenal... mij elke dag en nacht door alle moeilijke en pijnlijke heen gesleept. Ik weet hoe zwaar dit voor je is geweest, maar ik zou nergens zijn geweest zonder jou. Ik hou van je.

Morgen vliegen we naar huis. Om half zeven vertrekt er een directe KLM vlucht van Guayaquil naar Amsterdam. We vliegen business class. Op Schiphol wordt ik opgehaald door een ambulance die me naar het AMC brengt. We staan al een paar dagen in contact met een topchirurg aldaar. Ze weten dat ik eraan kom. Ik ga er vanuit dat ik slecht een paar dagen in het AMC zal verblijven, zodat de artsen zich een beeld kunnen vormen en een plan kunnen maken. De komende maanden zal ik veel hulp nodig hebben.

Hier eindigt onze droomreis, maar we komen hier zeker snel terug. Er moet hier nog heel veel gedoken worden, maar alleen maar met een boeitje. Dat geldt voor ons, maar ook voor alle andere duikers hier en overal over de wereld. Dit gaat mijn missie worden, hier ga ik mijn verhaal voor inzetten.

Nu is het weer tijd voor een stormloop van emoties: MORGEN KOMEN WE NAAR HUIS!!

Tot snel! Nathalie.

*************
...and dance like no-one is watching...

Buenos dias!

This is going to be the last blog of this journey, which has abruptly come to an end and it has to be written. The last couple of months have been extraordenary. So many amazing things we've seen. Without this last blog, the story wil just not be complete. Second reason why this blog needs to be written is because for me it's a hard and emotional story (BE AWARE!). At the moment I live by the day. I don't want to talk about what happened or what is still to come. Not yet. I only want to talk about the bits and pieces that I can handle at that moment. This blog will be the exeption.
The third reason why this blog has to be written, is because there are lessons to be learned by other divers. I hope that when you are finished reading you feel the importance of using a surface marker buoy during your safety stop. EVERY TIME AND IN EVERY PLACE!! We share the water with boats and everyone makes a mistake now and then: either you get lost or drift off or boats accidently enter a diving area. You can get angry about that, but this will not help you in case you get overrun. Prevention! Let not happen to you, what just happened to me.

But let me start by telling how special Eke is. He got me out of the water, feared for my live, hold pressure on my wounds, realizing it could have well be him. He never left my side, coping with his own emotions, continuesly translating Spanish into Dutch and vice versa, organizing and coordinating so many things, kept everyone back home well informed, and so much more. I would have been nowhere without him. Eke, I love you dearly.

It's Thursday, May 9th. The ingredients of the day are: a dive site at the Galápagos Islands about 1,5 hours off shore, one boat (ours), four crew members of which two are dive guides and besides us, seven other divers.
At 50 minutes into the dive, Eke points out a turtle to me. Wouw! I look for the guide to see if we have time to stay with the turtle for a short moment, but I see he's busy handsignaling with the other two divers in our group. One of them is low on air and as previously agreed will end the dive. The diveguide accompanies the buddyteam away from the rocks so they can safely start their ascent. He then joints us again to look for the turtle at around 12 meters depht. The whole dive has been shallow, so we still have enough air. Unfortunately we quickly run out of time, because we agreed not to dive longer than one hour. No rejoining the turtle. At 57 minutes into the dive the diveguide gives us the signal to start our ascent and our safetystop: always a harsh reality at the end of any dive. But this ascent is different. A fourth member joints us: a curious fish. He follows us closely until we reach a depth of five meters. At this depht we, divers, have to wait three minutes before returning to the surface. The fish, curious and brave as can be, stays with us and swims from diver to diver keeping less than have a meter distance. When the three minutes are up a wave the fish goodbye and slowly go up to the surface. The fish is still there at three meters. And also at two!! So funny! What does this fish want? Eke stays a brief moment longer at two meters to say his goodbyes. I make it to the surface.

The following takes place in less then a second:
When I get my head above the surface I see the right side of the bow right before my face. The boat is moving and distance is less than a meter. The captain could never have seen me. All alarmbells ring. I cannot get away. I'm going to be overrun. In a split second I realise that I have to avoid the bow to run right into my face. I try to turn over my left shoulder and get the divetank between myself and the boat and perhaps a bit of depth. This does not work. I feel a light sucktion and the fast rotating motor blades grasp my left leg and release it again. The boat has passed.

Right behind me Eke surfaces, unaware of what just happened. I lift my leg out of the water but it's gone. Where my knee should have been, I see a lumb. I lost my leg. I don't feel pain and don't feel panic. I start to scream as loud as I can. Everybody must know immedialy something is realy wrong. Eke sees my injury and blows air into my bcd and drops our weights. Within second the boat is in the right position to lift me on board. I feel how people get hold of me and how they unbuckle my diving equipment. I surender; it's all up to my rescuers now. I get lifted on board and laid down on a soft bench and to much of my surprice, my leg follows as well. First I think Eke has found my leg, but then I realise I can wiggle all five of my toes. My leg is still attached! I still have my leg! And I can move my toes! Hope!! I need oxygen right away! I need to breath so much oxygen, that enough will reach my foot an toes so they get a chance to be saved.

On board Jen (AU) and Lynzi (GB) move super fast. Within thirty secondes they turn a weightbelt into a tourniquette and place this thight around my leg. The second one is about to be ready. Jen is standing on my righthand side and is managing the scene in a more than perfect way. She has complete overview, delegates tasks and talks to me. Above me I see Ekes face. I hear him say that he loves me and that I should try to remain calm. His eyes and his trembling voice tell me that this is something he can hardly do himself. My mind is extremely clear. Never before had I have to ask myself the question if I was going to live. My head stays clear, I do not feel any lost of concious, I understand the bleeding is under control and I can still wiggle my toes. Yes, I will survive this. I tell Eke and Jen that all will be fine in the end. This I believe. Why is there still no oxygen?

A short discussion wether to wait for the other four divers is ended when they surface. They are in the boat within no-time and we leave full speed for the main island, still one and halve hours away. Several persons support my leg and they place towels around my knee. Finally there is the emergency oxygen and when I tell them I get cold, they imediately cover me in more towels. I feel no pain and I feel completely calm and fully awake. Today I will not die.

I hear lots of radio communication with shore. The captain slightly changes direction. We're not heading for the harbour anymore, but directly for the airport. I have to be transported to mainland hospital, about 1.000 km away, as soon as possible. Medical assistance on the airport is ready to receive me en some people from the diveshop are on their way to our hotel to collect all our personal belongings and bring them to us at the airport. Still fifty more minutes by boat, they tell me. I still see Ekes face right above me. He seems calm again. He tells me how great I'm doing. I still fully focused. I going to survive this.

When we reach shore, we have to wait a couple of minutes, because the ambulance has parked in a different spot. People board with a stretcher, which they place under me. Than they lift me. My leg is not in stable position anymore and rolls from left to right. This hurts badly, especially my knee. The ambulande brings us a couple of hundred meters to the first aid post of the airport. The doctor gives me iv fluids, emergency oxygen and the first pain medication. Under my leg they put two alumnium bins, to stable my leg. When I get cold, they cut me out of my wet wetsuits and replace it for towels and blankets. I hear fierce discussions about where I should be brought next. Persons in charge decide that I must be transported to the mainland immediately. I'm very lucky that the last commercial flight is delayed by quite a bit, so there is enough time to handle all procedures and formalities and get me on that flight. I asked one of the dive guides to stay close to me all the time, because he's fluent in Spanish and in English language. He has been of such a great value in helping with all conversations with both rescuers and the autorities.

I don't know exactly how long I've been laying here, but all of sudden we're moving. We're going! An ambulance takes me to the airplane, the bins remain under my leg to give support. They carefully carry me up the stairs of the plane, but one of the bins gives way. When someone on my righthand side lowers the stretcher a tiny bit, my knee moves in that direction. Pain!! I scream and for a short moment they put me down on the floor of the already fully boarded airplane. I manage to explain which movement they have to avoid, to exempt me from agonizing pain. They lift me again and carefully put me on the last row of seats (stil including two metal bins). Once the doctor who accompanies me on the flight has declared that I won't die during the flight, we take off. Eke is sitting backwards on a seat directly in front of me and keeps the bins and my knee in position. Next to him the face of a friendly hostess appears. She is going to take care of my during the whole flight. She immediately gives me emergency oxygen. I look at my hands and see that they are covered in blood. Then I notice the blood on all the seats and stow tables. I'm still very concious and I still can wiggle my toes. I'm going to stay alive and we're now on our way to a very modern privat hospital, and a excelent orthopedic surgeon. Within one and halve hours we arrive in Guayaquil and from there the ride to the hospital takes five minutes by ambulance. The doctors there take a short while to decide on which actions to take. In the meanwhile I go through the process of making extremely painfull x-rays. I get everyones attention by calling to them: "Look! I can move my toes. please save my leg!" It is 10 pm. I say goodbye to Eke. Finally the moment of liberation is there. I get to breath anestatic gass. When I feel I'm drifting away, I wave to the aneastasiologist.

Today is Thursday May 23th. Tonight will be the sixteenth and also the very last night in this hospital. Tomorrow we'll fly home!!! This whole day I have no control over my emotions. Tears of happiness: tomorrow we'll fly home.

I've had multiple surgeries. On the day of the accident, Thursday, they cleaned the wounds and put bandage around them. On Friday morning they did the same. This needed to be done first to prevent infections. On Monday they fixed all fractures and closed the wounds. I have three fractures: just above my knee, my knee itself and my ankle. I also have deep cuts and damage to my muscles. The surgeon told my he can't believe that, seen the with damage to my leg, my artery and my nerves were still in tact. He used 21 bolts and two plates to put my leg together again. He promisses me that within a couple of months I will fully recover and that I will keep all of my legs functionallity. He's a bit more pessimistic about my knee. Some bone fragments are missing and my kneecap doesn't have a smooth surface anymore because of that. This will cause erosion over time and this is why I'll probably have to have my knee replaced in a dozen years or so.

Recovery right after the sugeries went with ups and very painfull downs. All the personal support messages that I got from Holland as well as from Ecuador gave me a lot of strength. I thank you a lot! Even more support I got from Eke. There have only been few that he was not directly at my side. There is a large couch next to my bed. This is where Eke has lived during the past two weeks. He took care of me, translated as much as possible for me, tried millions of times to get the nurses into action modus, continiously kept contact with the emergency desk of the insurance company, held almost daily meetings with the financial department of the hospital about the payment of the fast growing bills, kept everyone back at home well informed, but more than all... helped me through all hard and painfull moments, day and night. I know how hard this has been for you. I would have been nowhere without you. I love you.

Tomorrow we fly home. At 7 pm there will be a direct flight from Guayaquil to Amsterdam. We'll fly business class. At Amsterdam Schiphol Airport an ambulance will take me directly to the hospital in Amsterdam. We're already in contact with a excelent surgeon of this hospital. They know I'm coming. I think I'll only stay in this hospital for a couple of days, so the medical team can decide on plan for the near future. I'll need a lot of support in the upcomming months.

This is where our dream journey ends, but we'll soon be back for sure. We still have to do many more dives here, but only with a surface marker bouy. This is not only applicable for us, but also for all other divers all over the world. This is going to be my mission. This is where I want to put my story at use.

Now it's time to let my emotions run free again: TOMORROW WE'LL GO HOME!!!

Take care! Nathalie.

*************
…and dance like no-one is watching…