Spookrijden op state highway 1
Door: Nathalie Bock
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
05 Maart 2005 | Nieuw Zeeland, Tauranga
Tauranga, New Zealand - twee regendrupjes out of the blue, 25 graden
Kia Ora!
"Weet je nog wie ik ben?" Die vraag is afkomstig van de jongen die naast me staat bij de receptie van het hostel in Hahei. Ik denk dat hij aan mijn gezicht zag dat het antwoord ontkennend ging zijn. "Oké, ik zal je een hint geven: Bouwput in Auckland." Nu herken ik hem! Benjamin uit Zweden, alleen nu met kort haar! Ik heb Benjamin ontmoet in Auckland, precies één maand geleden, onder nogal vreemde omstandigheden. Ikzelf ben op dat moment drie uur geleden geland in New Zealand. Om niet toe te hoeven geven aan de jetlag besluit ik Queenstreet op en af te lopen. Ik passeer een hek en achter dit hek staat een bouwvakker om mijn aandacht te schreeuwen. Sorry, daar reageer ik dus niet op en ik loop door. Een paar meter verderop staat het verkeerslicht op rood. De man die naast me staat te wachten wordt op zijn hoofd geraakt door een kluit aarde. Ik draai me om en zie hoe de bouwvakker een tweede projectiel onze kant op gooit. Ik ben een beetje verward. Zou dat voor mij bedoelt zijn, omdat ik hem negeerde? Het is duidelijk dat deze man een probleem heeft. Ik zou alleen graag willen weten of ik onderdeel van zijn probleem ben. Aan de andere kant van de straat staat een bankje een beetje verdekt opgesteld. Dit is een ideale observatiepost. Ik zie hoe een jongen langs het hek loopt. De bouwvakker draait compleet door. Hij rent gillend en tierend op het hek af en gaat er aan staan schudden als een gorilla in een kooi. Eventjes ziet het er naar uit dat het hek het niet gaat houden. Dan laat hij het los, raapt een baksteen op en smijt die naar de jongen. De jongen bereikt mijn kant van de straat. 'n Beetje bleek, maar ongedeerd. Ik spreek hem aan en hij komt naast me zitten. Hij stelt zich voor als Benjamin uit Zweden...
Via Coromandel Town, Hahei en Papamoa ben ik nu beland in Tauranga. Hahei was ‘far out!’ (ik leer al een beetje Kiwis): hostel met mooi uitzicht, leuke mensen, goede wandelingen langs de kust, brandende zon en de 'hot water beach'. Op verschillende plekken langs de waterlijn ontsnapt warm water naar de oppervlakte. Het verhaal gaat dat je een schep nodig hebt en een kuil moet graven om hiervan te kunnen genieten. Da's nie waar. Op een aantal plekken in het water is de grond zo heet dat je er niet op kunt staan. Het verhaal blijft bestaan - naar mijn mening - zodat het lokale café geld kan blijven verdienen aan het verhuren van scheppen en omdat 60 buitenlanders met 60 scheppen een lokaal vermaak blijft.
In Papamoa vond in Richard terug, samen met zijn vrouw Tracy. Richard werkte tot voorkort voor AT&T in Engeland en blijkbaar heb ik hem geïnspireerd met al mijn reisplannen. Onder het genot van wat drank en heel veel sterren hebben uren op het strand gezeten en bijgekletst. Ik dacht dat ik in Tauranga ook Sandra weer ging ontmoeten. Met Sandra heb ik kerstmis gevierd in Vietnam. Ik meen me echt te herinneren dat zij zei dat ze in Tauranga woonde. Niet dus... Ze woont in Auckland... en daar kom ik dus net vandaan! Ze denkt er nu over om me over twee maanden op te komen zoeken in Christchurch... Sweet as! (ook Kiwis). In Hahei ontmoette ik John uit Engeland. Hij is een paar dagen met mij en mijn Italiaan meegereisd. Vanochtend is hij naar het zuiden vertrokken. Morgen vertrek ik naar het oosten, voor de derde keer terug naar Whakatane.
Om ervoor te zorgen dat iedereen aan mij blijft denken, is hier nog een verhaaltje uit de categorie 'Italiaan'. Vorige week in Orewa wilde ik wegrijden. Eigenlijk ging dat best wel prima, alleen had iemand een auto een beetje in de weg gezet, dus moest ik wat meer manoeuvreren. Minder goed ging het toen anderen - zo hulpvaardig als ze zijn - zich ermee gingen bemoeien. Voor mijn auto gaan staan en mijn spiegel inklappen terwijl ik die nodig heb, da's niet erg handig. Dus om eerlijk te zijn, was ik daar met mijn gedachte toen ik de openbare weg op draaide... "Er is een spookrijder gesignaleerd op Highway 1. Haal niet in, blijf rechts rijden..." Na 300 meter en één tegenligger had ik het door en kon ik mijn situatie verbeteren.
Don't worry about me! She'll be right, mate!
Tot mails,
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Kia Ora!
"Weet je nog wie ik ben?" Die vraag is afkomstig van de jongen die naast me staat bij de receptie van het hostel in Hahei. Ik denk dat hij aan mijn gezicht zag dat het antwoord ontkennend ging zijn. "Oké, ik zal je een hint geven: Bouwput in Auckland." Nu herken ik hem! Benjamin uit Zweden, alleen nu met kort haar! Ik heb Benjamin ontmoet in Auckland, precies één maand geleden, onder nogal vreemde omstandigheden. Ikzelf ben op dat moment drie uur geleden geland in New Zealand. Om niet toe te hoeven geven aan de jetlag besluit ik Queenstreet op en af te lopen. Ik passeer een hek en achter dit hek staat een bouwvakker om mijn aandacht te schreeuwen. Sorry, daar reageer ik dus niet op en ik loop door. Een paar meter verderop staat het verkeerslicht op rood. De man die naast me staat te wachten wordt op zijn hoofd geraakt door een kluit aarde. Ik draai me om en zie hoe de bouwvakker een tweede projectiel onze kant op gooit. Ik ben een beetje verward. Zou dat voor mij bedoelt zijn, omdat ik hem negeerde? Het is duidelijk dat deze man een probleem heeft. Ik zou alleen graag willen weten of ik onderdeel van zijn probleem ben. Aan de andere kant van de straat staat een bankje een beetje verdekt opgesteld. Dit is een ideale observatiepost. Ik zie hoe een jongen langs het hek loopt. De bouwvakker draait compleet door. Hij rent gillend en tierend op het hek af en gaat er aan staan schudden als een gorilla in een kooi. Eventjes ziet het er naar uit dat het hek het niet gaat houden. Dan laat hij het los, raapt een baksteen op en smijt die naar de jongen. De jongen bereikt mijn kant van de straat. 'n Beetje bleek, maar ongedeerd. Ik spreek hem aan en hij komt naast me zitten. Hij stelt zich voor als Benjamin uit Zweden...
Via Coromandel Town, Hahei en Papamoa ben ik nu beland in Tauranga. Hahei was ‘far out!’ (ik leer al een beetje Kiwis): hostel met mooi uitzicht, leuke mensen, goede wandelingen langs de kust, brandende zon en de 'hot water beach'. Op verschillende plekken langs de waterlijn ontsnapt warm water naar de oppervlakte. Het verhaal gaat dat je een schep nodig hebt en een kuil moet graven om hiervan te kunnen genieten. Da's nie waar. Op een aantal plekken in het water is de grond zo heet dat je er niet op kunt staan. Het verhaal blijft bestaan - naar mijn mening - zodat het lokale café geld kan blijven verdienen aan het verhuren van scheppen en omdat 60 buitenlanders met 60 scheppen een lokaal vermaak blijft.
In Papamoa vond in Richard terug, samen met zijn vrouw Tracy. Richard werkte tot voorkort voor AT&T in Engeland en blijkbaar heb ik hem geïnspireerd met al mijn reisplannen. Onder het genot van wat drank en heel veel sterren hebben uren op het strand gezeten en bijgekletst. Ik dacht dat ik in Tauranga ook Sandra weer ging ontmoeten. Met Sandra heb ik kerstmis gevierd in Vietnam. Ik meen me echt te herinneren dat zij zei dat ze in Tauranga woonde. Niet dus... Ze woont in Auckland... en daar kom ik dus net vandaan! Ze denkt er nu over om me over twee maanden op te komen zoeken in Christchurch... Sweet as! (ook Kiwis). In Hahei ontmoette ik John uit Engeland. Hij is een paar dagen met mij en mijn Italiaan meegereisd. Vanochtend is hij naar het zuiden vertrokken. Morgen vertrek ik naar het oosten, voor de derde keer terug naar Whakatane.
Om ervoor te zorgen dat iedereen aan mij blijft denken, is hier nog een verhaaltje uit de categorie 'Italiaan'. Vorige week in Orewa wilde ik wegrijden. Eigenlijk ging dat best wel prima, alleen had iemand een auto een beetje in de weg gezet, dus moest ik wat meer manoeuvreren. Minder goed ging het toen anderen - zo hulpvaardig als ze zijn - zich ermee gingen bemoeien. Voor mijn auto gaan staan en mijn spiegel inklappen terwijl ik die nodig heb, da's niet erg handig. Dus om eerlijk te zijn, was ik daar met mijn gedachte toen ik de openbare weg op draaide... "Er is een spookrijder gesignaleerd op Highway 1. Haal niet in, blijf rechts rijden..." Na 300 meter en één tegenligger had ik het door en kon ik mijn situatie verbeteren.
Don't worry about me! She'll be right, mate!
Tot mails,
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
