150.000 Pinguïns
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
05 Februari 2013 | Chili, Punta Arenas
Punta Arenas, Chili - Bewolkt, 14 graden
Buenos dias!
Ik heb 42 foto's en 17 filmpjes van pinguïns en dan heb ik al meer dan de helft weggedaan. De foto's en filmpjes verder indikken lukt me niet. Ze zijn allemaal zóóóóóóó lief!!! Vanochtend zijn we met een boot naar Isla Magdalena gevaren. Op dit kleine, kale, onbewoonde (nou ja, onbewoond door mensen dan) eiland leven 60.000 pinguïnkoppeltjes, waarvan velen met een chick. Pinguïns overal, waar je ook kijkt. Pinguïn, pinguïn, pinguïn. Bezaait met pinguïns. Een invasie van pinguïns. Volledig overgenomen door de pinguïns. En maar een stuk of 30 toeristen. We were outnumbered... by far... De eerste aanval werd ingezet naar mijn schoenveter, de tweede naar mijn broekspijp. Sommige pinguïns waren niet zóóó lief, maar we zijn nu weer veilig in ons hotel. Spannende foto's en filmpjes komen natuurlijk op facebook.
We zijn aangekomen in ons vijfde land van Zuid Amerika: Chili. Langs de grens (en een aantal keren ook over de grens) van Argentinië trekken we Noordwaarts. Ik ben inmiddels volledig hersteld van wat het ook was dat mijn maag zo van streek maakte. De duik in Ushuaia heb ik helaas niet meer kunnen inhalen. Wat we wel nog hebben gedaan is een bezoek gebracht aan National Park Tierra del Fuego en daar een mooie wandeling gemaakt langs de kust. Aan het begin van de wandeling staat een klein postkantoortje. Dit postkantoortje is het meest zuidelijke postkantoortje ter wereld en als zodanig in elk mogelijk reisprogramma geweest. Over de hele wereld (specifiek de reiswereld) is zowel het postkantoortje als de postbeambte (met een schitterend opgekrulde snor) een beroemdheid geworden. Op dit postkantoortje heb ik een kaart (voor Liliane) en een enveloppe (voor Maria) op de post gedaan. Zodra hij zag dat de poststukken naar "Holanda" zouden gaan, pakte hij een stempel met "We love Máxima" en begon fanatiek te stempelen. Daarna volgden er nog vele andere stempels. Dus dames, opdat jullie het weten: er is een kunstwerkje opweg naar jullie.
Eergisteren hebben we de bus van Ushuaia, Argentinië naar Punta Arenas, Chili genomen. Ondanks het relatief kleine aantal kilometers wat beide stadjes uit elkaar ligt, wisten we dat dit een lange busreis zou gaan worden. Tien tot twaalf uur was onze inschatting. Het land hier in Vuurland en Zuid Patagonië is zo goed als onbewoond, waardoor er weinig wegen zijn, laat staan verharde wegen. Ook zijn er maar weinig plaatsen waar het mogelijk is om van het eiland (Tierra del Torro) naar het vaste land te gaan. Lang zou het dus gaan duren, maar we hadden wel de verwachting om ook eergisteren in Punta Arenas aan te zullen komen. Niet dus.
Na het passeren van de grensovergang en het trotseren van het vlakke, kale, volkomen lege landschap (lees: na uren te hebben liggen slapen), staan we om 18.00 uur - twee uur voor de eindstreep - stil. Het enige wat ons nog weerhoudt van de eindspurt is het brede water wat voor ons ligt en de missende veerboot. En de wind... Het is wachten op de veerboot. Om 20.00 uur horen we dat het nog twee uur gaat duren. Om 00.00 uur horen we dat de veerboot over één uur komt. Om 04.40 uur is de wind dusdanig gaan liggen dat de veerboten weer in de vaart genomen worden. Om 05.00 uur vertrekt de veerboot, maar onze bus (wij inclusief) staan nog op de kant. Om 06.30 uur vertrekt er wederom een veerboot en wederom zonder ons. Het is 08.00 uur wanneer we eindelijk beginnen aan de overtocht. Om 10.30 uur arriveren we - 14 uur te laat - op de eindbestemming, na onverwacht een nacht te hebben moeten doorbrengen in de bus.
Ik krijg veel positieve reacties op de stukjes die ik schrijf. Dat vind ik leuk en ik beloof plechtig voorlopig even door te gaan met schrijven. Ik merk dat nu ik een iPad tot mijn beschikking heb, dat het des te makkelijker is om even een paar woorden op te typen. Het komende stukje zal echter even op zich laten wachten. We gaan een track van vijf dagen lopen in National Park Torres del Paine. Alle spierpijnverhalen die dit zal opleveren zal ik posten op 14 februari.
Fijne Vastenovend! Happy Valentine! & Een dikke knuffel voor je verjaardag! Proost!!
Hasta la proxima!
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Buenos dias!
Ik heb 42 foto's en 17 filmpjes van pinguïns en dan heb ik al meer dan de helft weggedaan. De foto's en filmpjes verder indikken lukt me niet. Ze zijn allemaal zóóóóóóó lief!!! Vanochtend zijn we met een boot naar Isla Magdalena gevaren. Op dit kleine, kale, onbewoonde (nou ja, onbewoond door mensen dan) eiland leven 60.000 pinguïnkoppeltjes, waarvan velen met een chick. Pinguïns overal, waar je ook kijkt. Pinguïn, pinguïn, pinguïn. Bezaait met pinguïns. Een invasie van pinguïns. Volledig overgenomen door de pinguïns. En maar een stuk of 30 toeristen. We were outnumbered... by far... De eerste aanval werd ingezet naar mijn schoenveter, de tweede naar mijn broekspijp. Sommige pinguïns waren niet zóóó lief, maar we zijn nu weer veilig in ons hotel. Spannende foto's en filmpjes komen natuurlijk op facebook.
We zijn aangekomen in ons vijfde land van Zuid Amerika: Chili. Langs de grens (en een aantal keren ook over de grens) van Argentinië trekken we Noordwaarts. Ik ben inmiddels volledig hersteld van wat het ook was dat mijn maag zo van streek maakte. De duik in Ushuaia heb ik helaas niet meer kunnen inhalen. Wat we wel nog hebben gedaan is een bezoek gebracht aan National Park Tierra del Fuego en daar een mooie wandeling gemaakt langs de kust. Aan het begin van de wandeling staat een klein postkantoortje. Dit postkantoortje is het meest zuidelijke postkantoortje ter wereld en als zodanig in elk mogelijk reisprogramma geweest. Over de hele wereld (specifiek de reiswereld) is zowel het postkantoortje als de postbeambte (met een schitterend opgekrulde snor) een beroemdheid geworden. Op dit postkantoortje heb ik een kaart (voor Liliane) en een enveloppe (voor Maria) op de post gedaan. Zodra hij zag dat de poststukken naar "Holanda" zouden gaan, pakte hij een stempel met "We love Máxima" en begon fanatiek te stempelen. Daarna volgden er nog vele andere stempels. Dus dames, opdat jullie het weten: er is een kunstwerkje opweg naar jullie.
Eergisteren hebben we de bus van Ushuaia, Argentinië naar Punta Arenas, Chili genomen. Ondanks het relatief kleine aantal kilometers wat beide stadjes uit elkaar ligt, wisten we dat dit een lange busreis zou gaan worden. Tien tot twaalf uur was onze inschatting. Het land hier in Vuurland en Zuid Patagonië is zo goed als onbewoond, waardoor er weinig wegen zijn, laat staan verharde wegen. Ook zijn er maar weinig plaatsen waar het mogelijk is om van het eiland (Tierra del Torro) naar het vaste land te gaan. Lang zou het dus gaan duren, maar we hadden wel de verwachting om ook eergisteren in Punta Arenas aan te zullen komen. Niet dus.
Na het passeren van de grensovergang en het trotseren van het vlakke, kale, volkomen lege landschap (lees: na uren te hebben liggen slapen), staan we om 18.00 uur - twee uur voor de eindstreep - stil. Het enige wat ons nog weerhoudt van de eindspurt is het brede water wat voor ons ligt en de missende veerboot. En de wind... Het is wachten op de veerboot. Om 20.00 uur horen we dat het nog twee uur gaat duren. Om 00.00 uur horen we dat de veerboot over één uur komt. Om 04.40 uur is de wind dusdanig gaan liggen dat de veerboten weer in de vaart genomen worden. Om 05.00 uur vertrekt de veerboot, maar onze bus (wij inclusief) staan nog op de kant. Om 06.30 uur vertrekt er wederom een veerboot en wederom zonder ons. Het is 08.00 uur wanneer we eindelijk beginnen aan de overtocht. Om 10.30 uur arriveren we - 14 uur te laat - op de eindbestemming, na onverwacht een nacht te hebben moeten doorbrengen in de bus.
Ik krijg veel positieve reacties op de stukjes die ik schrijf. Dat vind ik leuk en ik beloof plechtig voorlopig even door te gaan met schrijven. Ik merk dat nu ik een iPad tot mijn beschikking heb, dat het des te makkelijker is om even een paar woorden op te typen. Het komende stukje zal echter even op zich laten wachten. We gaan een track van vijf dagen lopen in National Park Torres del Paine. Alle spierpijnverhalen die dit zal opleveren zal ik posten op 14 februari.
Fijne Vastenovend! Happy Valentine! & Een dikke knuffel voor je verjaardag! Proost!!
Hasta la proxima!
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
-
06 Februari 2013 - 13:26
Maria:
Kan niet wachten op het kunstwerk. Plus inhoud natuurlijk!! Leuk, leuk, leuk. En inderdaad: blijven schrijven hoor.
Dikke kus, Maria -
06 Februari 2013 - 19:04
Jo Bock:
Inderdaad mooie verhalen. Kijk al uit naar de volgende aflevering. Aan de vooravond van de aankomst van de Blauwe Schuit: een driewerf Alaaf, Alaaf, Alaaf. -
06 Februari 2013 - 20:45
Judith:
Geniet van de track en veel sterkte met de aankomende spierpijn!
X Judith -
09 Februari 2013 - 14:18
Greet:
Bedankt weer voor je prachtige verhalen, je ziet het zo voor je. Geweldig toch dat je zo tussen de pinguins kan staan. Ben heel benieuwd hoe je deze 5 dagen beleefd heb.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
