The hard path to recovery
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
14 Augustus 2013 | Nederland, Leiderdorp
Den Haag, The Netherlands - revalidatiekliniek, 16 graden
NL: De beschrijving van mijn ongeluk staat in mijn vorige blog. Ga een blog terug of klik op de onderstaande link:
ENG: To read about my accident, see my previous blog or click on the following link:
http://kiwitracking.waarbenjij.nu/reisverslag/4535224/going-home-after-16-nights-in-ecuadorian-hospital
**** English version below ****
Hallo!
Drie maanden zijn er inmiddels gepasseerd sinds het ongeluk gebeurde op de Galápagos eilanden en vandaag schrijf ik hoe deze drie maanden verlopen zijn. Ik gebruik deze blog normaal alleen voor mijn reisverhalen, maar mijn vorige blog over het ongeluk behoeft een vervolg. Deze blog gaat over de moeilijkste reis die ik ooit gemaakt heb.
Dit verhaal begint op 24 mei als ik in bed lig in het ziekenhuis van Guayaquil, Ecuador. Samen met Eke tel ik de uren af. Nog even en dan komen de ambulance broeders mij ophalen om me naar het vliegveld te brengen. We hebben afscheid genomen van de artsen en dankzij de inmenging van de Nederlandse consul zijn ook alle rekeningen betaald. We gaan hier weg! Mijn god, wat heb ik hier veel pijn gehad. Vele malen heb ik liggen schreeuwen, omdat de pijn niet de dragen was. En elke keer stond Eke naast mijn bed en probeerde hij me te kalmeren en me er doorheen te slepen. Ik weet niet waarom ze de pijn niet onder controle kregen. Kreeg ik de verkeerde medicatie? Of gewoon te weinig? Ik hoop dat ik dit nooit meer mee hoef te maken. Op dit moment heb ik een doosje met sterke pijnstillers voor tijdens de vlucht. Eén pil per acht uur staat er op het doosje. Het is mooi met ze! Van één pil elke vier uur ga ik vast niet dood. Ik wil hier weg. Weg van alle pijn. Ik wil dolgraag naar Nederland en ik wil oh zo graag mijn ouders zien. Ik hoor het geluid van de brancard op de gang. WE GAAN!!
Het is maar een paar minuten rijden, tot de ambulance voor de ingang van de terminal stopt. Er staat een man met een rolstoel klaar, maar bij deze rolstoel ontbreekt de absoluut noodzakelijke beensteun. De inbeelding van hoeveel pijn dat dit gaat doen probeer ik weg te drukken. Er is me op het hart gedrukt dat ik alleen maar blij mag kijken. Wanneer de KLM vermoedt dat er tijdens de vlucht medische problemen kunnen gaan ontstaan, hebben ze het recht me te weigeren. We reizen immers zonder medische begeleiding. Tot mijn grote opluchting blijkt dat de Nederlandse consul ook naar de luchthaven gekomen is. Hij praat met de KLM en met de autoriteiten en regelt dat ik liggend op de brancard rechtstreeks naar het vliegtuig vervoerd mag worden. Dit scheelt zoveel pijn! In het vliegtuig zijn er businessclass stoelen voor ons gereserveerd. Vriendelijke, Nederlands sprekende stewardessen prepareren mijn stoel, zodat ik zo goed als liggend vervoerd kan worden. In elf uur vliegen we rechtstreeks - en zo goed als pijnvrij - van Guayaquil, Ecuador naar Amsterdam.
Op het vliegveld in Amsterdam volgt een kort en emotioneel weerzien met een klein groepje familie en vrienden. Wat is het heerlijk om mijn ouders weer te omhelzen. Meer dan een paar minuten krijgen we niet. De ambulance broeders staan al klaar en willen me graag meenemen naar het AMC. Bij het AMC zijn ze voorbereid op mijn komst. Omdat ik in het buitenland in een ziekenhuis gelegen heb, ga ik uit voorzorg direct in quarantaine: een éénpersoons kamer met de deur dicht. De eerste paar dagen zie ik de verpleging en artsen alleen in gele jassen en met een mondkapje voor. Ook mijn familie en mijn vrienden verschijnen in gele jassen. Diezelfde dag nog wordt er een ct-scan gemaakt en de dag erna - op zondag - komt de orthopedisch chirurg speciaal voor mij in huis. Hij vertelt me dat hij graag nog wat aanpassingen doet aan mijn bovenbeen en mijn knieschijf en stelt voor om me de volgende dag al te opereren. Ik had niet verwacht dat er nog een operatie nodig zou zijn, maar van deze man weet ik dat hij expert is op het gebied van knieën, dus stem ik in. Op de lange termijn ga ik hier zeker baat bij hebben, verzekert hij mij. Pfff, weer een heftige operatie voor de boeg. Ik ben bang voor de pijn na de operatie. Een verpleegkundige en de anesthesist stellen me gerust: hier zal het anders gaan dan in Ecuador.
Maandag laat in de middag word ik naar de operatie kamer gereden. Wanneer ik tegen zevenen wakker word in de uitslaapkamer, zit Eke naast me. Wat een geruststelling! Met een fijn gevoel val ik weer in slaap. Ik heb een pompje met een knopje. Elke keer wanneer ik pijn voel, mag ik daar op drukken en krijg ik een kleine dosis morfine. Uren gaan er voorbij terwijl ik telkens wakker word en weer in slaap val. En elke keer vind ik Eke naast mijn bed. Rond twee uur 's nachts neemt hij afscheid om naar huis te gaan. Een uurtje later word ik naar mijn kamer gereden, waar ik opnieuw in slaap val. Ik heb geen pijn; ik heb een knopje waarmee ik de pijn uit kan zetten.
De week na de operatie is zwaar. Ik slaap heel veel en heb moeite om iets te eten. Al snel klopt de fysiotherapeute op de deur. Zij wil me uit bed hebben en ik moet oefeningen doen met mijn voet (lees: Eke doet oefeningen met mijn voet). Mijn zenuwen zijn beschadigd, waardoor ik mijn voet niet bewegen kan. Ook lukt het me niet om de spieren te vinden die mijn knie buigen of waarmee ik mijn been kan optillen. Niemand kan me vertellen of dit zich volledig gaat herstellen en hoe lang dat dit dan duren gaat. De psycholoog komt voor de eerste keer lang, maar ik verkeer nog steeds in overlevingsmodus. Ik kan het ongeluk van voor tot achter vertellen, zonder ook maar enige emotie te voelen.
In totaal verblijf ik 18 nachten in het AMC. Dit is veel langer dan waar ik vooraf rekening mee gehouden had, zelfs langer nog dan mijn ziekenhuisverblijf in Ecuador. Aan het einde van de tweede week lukt het me om met behulp van een looprek een paar stapjes te zetten. En ook word ik voor het eerst in een rolstoel naar buiten gereden. De zon is heerlijk! Ik mag niet via de normale ingang naar buiten, maar moet via de personeelsingang waar geen patiënten komen. Ik lig nog steeds in quarantaine in mijn éénpersoonskamer met de deur dicht. Ik ben dan wel negatief gekweekt op de beruchte mrsa-bacterie, maar in dezelfde test hebben ze een andere multiresistente ziekenhuisbacterie gevonden.
Vandaag is het 14 augustus. Het is vandaag precies 9 weken geleden dat ik ben overgeplaatst naar het Sophia Revalidatie in Den Haag. Het moment dat ik op een brancard dit oude, sfeer- en troosteloze gebouw werd binnen gereden, wist ik dat ik hier niet langer dan een paar dagen wilde blijven. Leer mij hier zelfstandig naar het toilet gaan en dan ben ik hier weg. Ik wil naar huis. Het was dan ook een enorme schok, toen de revalidatie arts begon te praten over de eerste evaluatie over drie of vier weken. Dat ziet ze duidelijk verkeerd. Zolang blijf ik hier niet!
Inmiddels zijn er negen weken gepasseerd. De tijd vliegt. De dagen worden gevuld met diverse fysio sessies en met loopoefeningen in het zwembad. De vooruitgang gaat tergend langzaam, bijna niet waarneembaar wanneer je kijkt van dag tot dag. Revalidatie is een zwaar frustrerend proces, vooral voor iemand met zo weinig geduld als dat ik heb. Maar - eerlijkheidshalve - wanneer ik terug kijk over de hele periode, dan is de vooruitgang weldegelijk aanwezig. Met behulp van een rolstoel kon ik na de eerste week al zelfstandig naar het toilet. In de weken erna heb ik een groot deel van mijn beenspieren weer leren vinden. Het is niet voor te stellen hoe snel je spierkracht en conditie verliest, wanneer een paar weken op bed ligt. De moeite de het kost om beide weer terug te krijgen is niet rechtevenredig. Op dit moment loop ik prima met krukken. Voor korte afstanden heb ik zelfs al aan één kruk genoeg en soms zelfs helemaal geen. Helaas is dit niet het hele verhaal. Het buigen van mijn knie wil niet lukken. Door de vele operaties heeft zich littekenweefsel gevormd in mijn knie, die het me onmogelijk maakt mijn knie op een normale manier te gebruiken. Alle fysio sessies ten spijt, dit kan alleen chirurgisch opgelost worden. Voor volgende week heb ik een afspraak staan met de orthopedisch chirurg in het AMC. Dan zal ik te horen krijgen wat de verdere mogelijkheden zijn. Dat er een vijfde operatie aan te pas gaat komen staat buiten kijf. Helaas. Ik hoop nu maar dat ik niet te lang hoef te wachten. Qua psychische ben ik uit de overlevingsmodus, wat betekent dat herinneringen en emoties met regelmaat naar boven komen. Ik heb wekelijks een gesprek met een psychologe die me helpt de dramatische gebeurtenissen op en goede manier te verwerken. En gelukkig heb ik Eke. Het zal zijn tijd nodig hebben, maar samen gaat het ons lukken om het geheel op een goede manier achter ons te laten.
Waar ik in de afgelopen weken ook veel energie uit heb kunnen halen, is mijn campagne onder duikers voor het gebruik van oppervlakte boeitjes. Mijn blog is inmiddels meer dan 3.500 maal gelezen door duikers over de hele wereld. In diverse landen worden naar aanleiding van mijn verhaal via het internet discussie gevoerd over het gebruik van een oppervlakte boeitje. En uit de reacties begrijp ik dat ik veel mensen raak met mijn verhaal en dat ik menig duiker ervan overtuigd heb dat een oppervlakte boeitje tot de standaard duikuitrusting behoord en ook daadwerkelijk gebruikt moet worden.
- http://www.duikforum.nl/ongevallen/50904-overvaren-na-duik-op-de-gal-pagos-eilanden.html
- http://zoekertjes.duiken.be/topicdetail.aspx?id=308401&f=17&p=
- http://www.scubaboard.com/forums/accidents-incidents/460052-propeller-accident-after-diving-gal%E1pagos-islands.html
- http://www.scubaboard.com/forums/basic-scuba-discussions/460482-who-uses-their-smb-deploys-depth-before-ascending-surface.html
In september wordt een artikel over mijn ongeluk geplaatst in duikmagazines, waardoor ik hoop nog veel meer duikers te bereiken. Dit alles is mooi, maar voor mij nog lang niet voldoende. De volgende stap gaat zijn om met de duikorganisaties het gesprek aan te gaan en met hen te kijken of het oplaten van een oppervlakte boeitje een verplicht onderdeel kan worden van de advanced cursus.
Zoals je ziet: ambities genoeg en op alle vlakken nog een lange reis te gaan.
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Hallo!
Three months have pasted since the accident happened on the Galápagos Islands and today I'll write about these three months. Normally I'd only use this blog for my travelling advantures, but my previous blog requires an update. This blog covers the hardest journey I've ever made.
This story starts on May 24th when I'm in my hospital bed in Guayaquil, Ecuador. Together with Eke I count the hours down. It won't be long now before the staff of the ambulance will come to take me to the airport. We've said goodbye to the doctors and because of the interference of the Dutch consul all hospital bills are paid for. We are leaving this place! My god, have I suffered a lot of pain here. Many times have I screamed, because the pain was unbareable. And everytime I found Eke next to my bedside to calm and support me. I don't know why they couldn't get my pain under control. Did they give me the wrong medication? Or was it just insufficiant? I hope I never have to endure this again. At this moment I hold a small box with strong painkillers which will get me through the flight. One pill every eight hours is written on the box. Yeah right. I'm sure one pill every four hours won't kill me. I want to leave this place badly. Away from all the pain. I so want to go to home to the Netherlands and I'm desperate to see my parents again. In the hallway I hear the sound of the stretcher approaching. WE ARE LEAVING!!
It only takes a couple of minutes by ambulance, before we stop in front of the terminal. I see a man who is waiting for me with a wheelchair, but this wheelchair lacks the much needed leg support. I try not to think of the pain this will cause me. I've been told that I'm only allowed to show them a smile on my face. When KLM expects there might occur a medical situation during the flight, they have the right to deny me access to the flight, because we are flying without medical support. I'm relieved when I see the Dutch consul. Apparently he has come to the airport as well. He talks to the KLM and to the the airport officials and arranges for me to be transported on the stretcher directly into the airplane. That causes a lot less pain! Inside the plane there are seats in business class reserved for us. Friendly and Dutch speaking hostesses convert my seat, so I can lay almost horizontally for the whole flight. In eleven hours we fly directly - and almost without pain - from Guayaquil, Ecuador to Amsterdam in the Netherlands.
At the airport in Amsterdam I get a chance to briefly see my family and a friend. It's an amazing feeling to hug my parents again. We don't get more then a couple of minutes. The ambulance is waiting to take me to the academic hospital of Amsterdam. At the hospital they know about my arrival and they've prepared a bed in isolation for me. This is needed as a precaution, because I've stayed in a foreign hospital for multiple days. I get a private room, but the door must be closed at all times. Nurses and doctors wear yellow coats and a mouth piece. My friends and family also have to wear the yellow coats. A CT-scan is made that same evening and the day after - on a Sunday - the doctor comes to the hospital especially to see me. He says he would like to perform surgery the following day, because he sees oppertunity to make some improvements to my upperleg and kneecap. I had not expected another surgery was needed, but because I know he's specialized in knee surgery, I agree. He assures me that this procedure will benefit me in the long term. Pfff, another heavy surgery ahead of me. I'm scared for the pain after surgery. A nurse and the anesthesiologist asure me that it will be different this time. This is not Ecuador.
On Monday late afternoon they take me to the operating room. When I wake up in the recovery room around seven o'clock, I see Eke sitting next to my bedside. Such a relieve! His presence comforts me and I fall asleep again. They have given me a pump with a button. And everytime I feel a pain, I'm allowed to press the button, which then will give me a small dosis of morfine. Hours go by while wake up and fall asleep again. And everytime I see Eke at my bedside. It's two o'clock at night when he says goodbye. It's time for him to go home and catch some sleep himself. One hour later two nurses bring me back to my own room and I fall asleep again. I have no pain; I have a button that switches of the pain.
The week following the surgery is tough. I sleep a lot and have problems eating. The fysiotherapist starts visiting me on a daily basis and wants me out of bed. She also wants me to do exercises with my foot, with which Eke helps me practise. My nerves are damaged and because of that I cannot move my foot. I'm also unable to find the right muscles to bend my knee or to lift my leg. No-one is able to tell me wether this will fully recover and how long this is going to take. The psychologist visits me for the first time, but I'm still in survival mode. I'm able to tell about the accident front to back without feeling any emotions.
In total I spend 18 nights in the hospital in Amsterdam. This is far longer than I accounted for, even longer than I stayed in Ecuadorian hospital. At the end of week two I manage to take a couple of steps holding on to a walking frame. And it's the first time somebody takes me outside in my wheelchair. The sun on my skin feels great! I'm not allowed to use the regular entrance, but I have to use the employee entrance, away from other patients. I'm still in isolation, having to stay in my private room with the door shut. I don't have the mrsa bacteria, but I tested positive for another hospital bacteria that is resistant to antibiotics.
Today it's August 14. Today it is exactly 9 weeks ago since I was transfered from the hospital to the recuperation clinic in The Hague. The moment I entered this old, uncomforting and depressing building I knew that I wasn't going to stay longer than a couple of days. Teach me how to go to the toilet by myself and I'm out of here. I want to go home. It came as a great shock when the doctor started talking about weeks and months. That she has totally wrong. I'm not going to stay that long!
In the meanwhile nine weeks have gone by. Time flies. The days are busy with fysiotherapy and walking exercises in the swimming pool. Progress is hardly noticable, when I observe day to day. Recuperation is very frustrating, especially for someone lacking patience like myself. But - to be honest - when I look back at the whole period, I do see progress. It took me less than a week to go to the toilet by myself. In the weeks that followed I learned to find the majority of my leg muscles again. It's unimaginable how fast you loose muscular strength and overall fitness, when you lay in bed for a couple of weeks. And it takes a disproportional amount of effort to gain some of it back. At this moment I'm able to walk with crutches. For very short distances I use only one and now I can even take a couple of steps using nothing for support. Unfortunately this is not the whole story. My knee won't bend at all. Because of all the surgeries, there is a lot of scar tissue inside my knee. This blocks any motion in my knee, so I can't use it in a normal way. Fysiotherapy can't solve this, the orthopedic surgeon will have to do that. Next week I have an appointment at the hospital in Amsterdam. Then we will decide on further options. I already know that a fifth surgery is going to be part of that. I just hope I don't have to wait too long. Psychology-wise I'm no longer in survival mode. This means that memories and emotions run free. Every week I have a talk with a psychologist, who helps me cope with the memories of the horrible events. And I feel very fotunate to have Eke by my side. It will need some time, but together we'll find a way to leave it all behind.
Working on my campain to convince other divers of the need to use a surface marker buoy has given me a lot of positive energy in the past weeks. My blog has been read by more than 3,500 divers worldwide. In several countries there now are discussions held on the internet about the use of a surface marker buoy. And based on the replies that I've received, I understand that I touched many people with my story and that I've convinced numerous divers that a buoy should be part of the standard diving gear and that it ought to be used as well.
ENG - http://www.scubaboard.com/forums/accidents-incidents/460052-propeller-accident-after-diving-gal%E1pagos-islands.html
ENG - http://www.scubaboard.com/forums/basic-scuba-discussions/460482-who-uses-their-smb-deploys-depth-before-ascending-surface.html
NL - http://www.duikforum.nl/ongevallen/50904-overvaren-na-duik-op-de-gal-pagos-eilanden.html
NL/BE- http://zoekertjes.duiken.be/topicdetail.aspx?id=308401&f=17&p=
In September an article about my accident is printed in dive magazines. This way I hope to reach even more divers. All is good, but for me it's not sufficiant. The next step will be to start a conversation with diver organisations to see if the deployment of a surface marker buoy can become a compulsory part of the advanced diving course.
As you can see: there are enough ambitions on all fields and still a long road ahead of me.
Take care! Nathalie.
*************
…and dance like no-one is watching…
NL: De beschrijving van mijn ongeluk staat in mijn vorige blog. Ga een blog terug of klik op de onderstaande link:
ENG: To read about my accident, see my previous blog or click on the following link:
http://kiwitracking.waarbenjij.nu/reisverslag/4535224/going-home-after-16-nights-in-ecuadorian-hospital
**** English version below ****
Hallo!
Drie maanden zijn er inmiddels gepasseerd sinds het ongeluk gebeurde op de Galápagos eilanden en vandaag schrijf ik hoe deze drie maanden verlopen zijn. Ik gebruik deze blog normaal alleen voor mijn reisverhalen, maar mijn vorige blog over het ongeluk behoeft een vervolg. Deze blog gaat over de moeilijkste reis die ik ooit gemaakt heb.
Dit verhaal begint op 24 mei als ik in bed lig in het ziekenhuis van Guayaquil, Ecuador. Samen met Eke tel ik de uren af. Nog even en dan komen de ambulance broeders mij ophalen om me naar het vliegveld te brengen. We hebben afscheid genomen van de artsen en dankzij de inmenging van de Nederlandse consul zijn ook alle rekeningen betaald. We gaan hier weg! Mijn god, wat heb ik hier veel pijn gehad. Vele malen heb ik liggen schreeuwen, omdat de pijn niet de dragen was. En elke keer stond Eke naast mijn bed en probeerde hij me te kalmeren en me er doorheen te slepen. Ik weet niet waarom ze de pijn niet onder controle kregen. Kreeg ik de verkeerde medicatie? Of gewoon te weinig? Ik hoop dat ik dit nooit meer mee hoef te maken. Op dit moment heb ik een doosje met sterke pijnstillers voor tijdens de vlucht. Eén pil per acht uur staat er op het doosje. Het is mooi met ze! Van één pil elke vier uur ga ik vast niet dood. Ik wil hier weg. Weg van alle pijn. Ik wil dolgraag naar Nederland en ik wil oh zo graag mijn ouders zien. Ik hoor het geluid van de brancard op de gang. WE GAAN!!
Het is maar een paar minuten rijden, tot de ambulance voor de ingang van de terminal stopt. Er staat een man met een rolstoel klaar, maar bij deze rolstoel ontbreekt de absoluut noodzakelijke beensteun. De inbeelding van hoeveel pijn dat dit gaat doen probeer ik weg te drukken. Er is me op het hart gedrukt dat ik alleen maar blij mag kijken. Wanneer de KLM vermoedt dat er tijdens de vlucht medische problemen kunnen gaan ontstaan, hebben ze het recht me te weigeren. We reizen immers zonder medische begeleiding. Tot mijn grote opluchting blijkt dat de Nederlandse consul ook naar de luchthaven gekomen is. Hij praat met de KLM en met de autoriteiten en regelt dat ik liggend op de brancard rechtstreeks naar het vliegtuig vervoerd mag worden. Dit scheelt zoveel pijn! In het vliegtuig zijn er businessclass stoelen voor ons gereserveerd. Vriendelijke, Nederlands sprekende stewardessen prepareren mijn stoel, zodat ik zo goed als liggend vervoerd kan worden. In elf uur vliegen we rechtstreeks - en zo goed als pijnvrij - van Guayaquil, Ecuador naar Amsterdam.
Op het vliegveld in Amsterdam volgt een kort en emotioneel weerzien met een klein groepje familie en vrienden. Wat is het heerlijk om mijn ouders weer te omhelzen. Meer dan een paar minuten krijgen we niet. De ambulance broeders staan al klaar en willen me graag meenemen naar het AMC. Bij het AMC zijn ze voorbereid op mijn komst. Omdat ik in het buitenland in een ziekenhuis gelegen heb, ga ik uit voorzorg direct in quarantaine: een éénpersoons kamer met de deur dicht. De eerste paar dagen zie ik de verpleging en artsen alleen in gele jassen en met een mondkapje voor. Ook mijn familie en mijn vrienden verschijnen in gele jassen. Diezelfde dag nog wordt er een ct-scan gemaakt en de dag erna - op zondag - komt de orthopedisch chirurg speciaal voor mij in huis. Hij vertelt me dat hij graag nog wat aanpassingen doet aan mijn bovenbeen en mijn knieschijf en stelt voor om me de volgende dag al te opereren. Ik had niet verwacht dat er nog een operatie nodig zou zijn, maar van deze man weet ik dat hij expert is op het gebied van knieën, dus stem ik in. Op de lange termijn ga ik hier zeker baat bij hebben, verzekert hij mij. Pfff, weer een heftige operatie voor de boeg. Ik ben bang voor de pijn na de operatie. Een verpleegkundige en de anesthesist stellen me gerust: hier zal het anders gaan dan in Ecuador.
Maandag laat in de middag word ik naar de operatie kamer gereden. Wanneer ik tegen zevenen wakker word in de uitslaapkamer, zit Eke naast me. Wat een geruststelling! Met een fijn gevoel val ik weer in slaap. Ik heb een pompje met een knopje. Elke keer wanneer ik pijn voel, mag ik daar op drukken en krijg ik een kleine dosis morfine. Uren gaan er voorbij terwijl ik telkens wakker word en weer in slaap val. En elke keer vind ik Eke naast mijn bed. Rond twee uur 's nachts neemt hij afscheid om naar huis te gaan. Een uurtje later word ik naar mijn kamer gereden, waar ik opnieuw in slaap val. Ik heb geen pijn; ik heb een knopje waarmee ik de pijn uit kan zetten.
De week na de operatie is zwaar. Ik slaap heel veel en heb moeite om iets te eten. Al snel klopt de fysiotherapeute op de deur. Zij wil me uit bed hebben en ik moet oefeningen doen met mijn voet (lees: Eke doet oefeningen met mijn voet). Mijn zenuwen zijn beschadigd, waardoor ik mijn voet niet bewegen kan. Ook lukt het me niet om de spieren te vinden die mijn knie buigen of waarmee ik mijn been kan optillen. Niemand kan me vertellen of dit zich volledig gaat herstellen en hoe lang dat dit dan duren gaat. De psycholoog komt voor de eerste keer lang, maar ik verkeer nog steeds in overlevingsmodus. Ik kan het ongeluk van voor tot achter vertellen, zonder ook maar enige emotie te voelen.
In totaal verblijf ik 18 nachten in het AMC. Dit is veel langer dan waar ik vooraf rekening mee gehouden had, zelfs langer nog dan mijn ziekenhuisverblijf in Ecuador. Aan het einde van de tweede week lukt het me om met behulp van een looprek een paar stapjes te zetten. En ook word ik voor het eerst in een rolstoel naar buiten gereden. De zon is heerlijk! Ik mag niet via de normale ingang naar buiten, maar moet via de personeelsingang waar geen patiënten komen. Ik lig nog steeds in quarantaine in mijn éénpersoonskamer met de deur dicht. Ik ben dan wel negatief gekweekt op de beruchte mrsa-bacterie, maar in dezelfde test hebben ze een andere multiresistente ziekenhuisbacterie gevonden.
Vandaag is het 14 augustus. Het is vandaag precies 9 weken geleden dat ik ben overgeplaatst naar het Sophia Revalidatie in Den Haag. Het moment dat ik op een brancard dit oude, sfeer- en troosteloze gebouw werd binnen gereden, wist ik dat ik hier niet langer dan een paar dagen wilde blijven. Leer mij hier zelfstandig naar het toilet gaan en dan ben ik hier weg. Ik wil naar huis. Het was dan ook een enorme schok, toen de revalidatie arts begon te praten over de eerste evaluatie over drie of vier weken. Dat ziet ze duidelijk verkeerd. Zolang blijf ik hier niet!
Inmiddels zijn er negen weken gepasseerd. De tijd vliegt. De dagen worden gevuld met diverse fysio sessies en met loopoefeningen in het zwembad. De vooruitgang gaat tergend langzaam, bijna niet waarneembaar wanneer je kijkt van dag tot dag. Revalidatie is een zwaar frustrerend proces, vooral voor iemand met zo weinig geduld als dat ik heb. Maar - eerlijkheidshalve - wanneer ik terug kijk over de hele periode, dan is de vooruitgang weldegelijk aanwezig. Met behulp van een rolstoel kon ik na de eerste week al zelfstandig naar het toilet. In de weken erna heb ik een groot deel van mijn beenspieren weer leren vinden. Het is niet voor te stellen hoe snel je spierkracht en conditie verliest, wanneer een paar weken op bed ligt. De moeite de het kost om beide weer terug te krijgen is niet rechtevenredig. Op dit moment loop ik prima met krukken. Voor korte afstanden heb ik zelfs al aan één kruk genoeg en soms zelfs helemaal geen. Helaas is dit niet het hele verhaal. Het buigen van mijn knie wil niet lukken. Door de vele operaties heeft zich littekenweefsel gevormd in mijn knie, die het me onmogelijk maakt mijn knie op een normale manier te gebruiken. Alle fysio sessies ten spijt, dit kan alleen chirurgisch opgelost worden. Voor volgende week heb ik een afspraak staan met de orthopedisch chirurg in het AMC. Dan zal ik te horen krijgen wat de verdere mogelijkheden zijn. Dat er een vijfde operatie aan te pas gaat komen staat buiten kijf. Helaas. Ik hoop nu maar dat ik niet te lang hoef te wachten. Qua psychische ben ik uit de overlevingsmodus, wat betekent dat herinneringen en emoties met regelmaat naar boven komen. Ik heb wekelijks een gesprek met een psychologe die me helpt de dramatische gebeurtenissen op en goede manier te verwerken. En gelukkig heb ik Eke. Het zal zijn tijd nodig hebben, maar samen gaat het ons lukken om het geheel op een goede manier achter ons te laten.
Waar ik in de afgelopen weken ook veel energie uit heb kunnen halen, is mijn campagne onder duikers voor het gebruik van oppervlakte boeitjes. Mijn blog is inmiddels meer dan 3.500 maal gelezen door duikers over de hele wereld. In diverse landen worden naar aanleiding van mijn verhaal via het internet discussie gevoerd over het gebruik van een oppervlakte boeitje. En uit de reacties begrijp ik dat ik veel mensen raak met mijn verhaal en dat ik menig duiker ervan overtuigd heb dat een oppervlakte boeitje tot de standaard duikuitrusting behoord en ook daadwerkelijk gebruikt moet worden.
- http://www.duikforum.nl/ongevallen/50904-overvaren-na-duik-op-de-gal-pagos-eilanden.html
- http://zoekertjes.duiken.be/topicdetail.aspx?id=308401&f=17&p=
- http://www.scubaboard.com/forums/accidents-incidents/460052-propeller-accident-after-diving-gal%E1pagos-islands.html
- http://www.scubaboard.com/forums/basic-scuba-discussions/460482-who-uses-their-smb-deploys-depth-before-ascending-surface.html
In september wordt een artikel over mijn ongeluk geplaatst in duikmagazines, waardoor ik hoop nog veel meer duikers te bereiken. Dit alles is mooi, maar voor mij nog lang niet voldoende. De volgende stap gaat zijn om met de duikorganisaties het gesprek aan te gaan en met hen te kijken of het oplaten van een oppervlakte boeitje een verplicht onderdeel kan worden van de advanced cursus.
Zoals je ziet: ambities genoeg en op alle vlakken nog een lange reis te gaan.
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Hallo!
Three months have pasted since the accident happened on the Galápagos Islands and today I'll write about these three months. Normally I'd only use this blog for my travelling advantures, but my previous blog requires an update. This blog covers the hardest journey I've ever made.
This story starts on May 24th when I'm in my hospital bed in Guayaquil, Ecuador. Together with Eke I count the hours down. It won't be long now before the staff of the ambulance will come to take me to the airport. We've said goodbye to the doctors and because of the interference of the Dutch consul all hospital bills are paid for. We are leaving this place! My god, have I suffered a lot of pain here. Many times have I screamed, because the pain was unbareable. And everytime I found Eke next to my bedside to calm and support me. I don't know why they couldn't get my pain under control. Did they give me the wrong medication? Or was it just insufficiant? I hope I never have to endure this again. At this moment I hold a small box with strong painkillers which will get me through the flight. One pill every eight hours is written on the box. Yeah right. I'm sure one pill every four hours won't kill me. I want to leave this place badly. Away from all the pain. I so want to go to home to the Netherlands and I'm desperate to see my parents again. In the hallway I hear the sound of the stretcher approaching. WE ARE LEAVING!!
It only takes a couple of minutes by ambulance, before we stop in front of the terminal. I see a man who is waiting for me with a wheelchair, but this wheelchair lacks the much needed leg support. I try not to think of the pain this will cause me. I've been told that I'm only allowed to show them a smile on my face. When KLM expects there might occur a medical situation during the flight, they have the right to deny me access to the flight, because we are flying without medical support. I'm relieved when I see the Dutch consul. Apparently he has come to the airport as well. He talks to the KLM and to the the airport officials and arranges for me to be transported on the stretcher directly into the airplane. That causes a lot less pain! Inside the plane there are seats in business class reserved for us. Friendly and Dutch speaking hostesses convert my seat, so I can lay almost horizontally for the whole flight. In eleven hours we fly directly - and almost without pain - from Guayaquil, Ecuador to Amsterdam in the Netherlands.
At the airport in Amsterdam I get a chance to briefly see my family and a friend. It's an amazing feeling to hug my parents again. We don't get more then a couple of minutes. The ambulance is waiting to take me to the academic hospital of Amsterdam. At the hospital they know about my arrival and they've prepared a bed in isolation for me. This is needed as a precaution, because I've stayed in a foreign hospital for multiple days. I get a private room, but the door must be closed at all times. Nurses and doctors wear yellow coats and a mouth piece. My friends and family also have to wear the yellow coats. A CT-scan is made that same evening and the day after - on a Sunday - the doctor comes to the hospital especially to see me. He says he would like to perform surgery the following day, because he sees oppertunity to make some improvements to my upperleg and kneecap. I had not expected another surgery was needed, but because I know he's specialized in knee surgery, I agree. He assures me that this procedure will benefit me in the long term. Pfff, another heavy surgery ahead of me. I'm scared for the pain after surgery. A nurse and the anesthesiologist asure me that it will be different this time. This is not Ecuador.
On Monday late afternoon they take me to the operating room. When I wake up in the recovery room around seven o'clock, I see Eke sitting next to my bedside. Such a relieve! His presence comforts me and I fall asleep again. They have given me a pump with a button. And everytime I feel a pain, I'm allowed to press the button, which then will give me a small dosis of morfine. Hours go by while wake up and fall asleep again. And everytime I see Eke at my bedside. It's two o'clock at night when he says goodbye. It's time for him to go home and catch some sleep himself. One hour later two nurses bring me back to my own room and I fall asleep again. I have no pain; I have a button that switches of the pain.
The week following the surgery is tough. I sleep a lot and have problems eating. The fysiotherapist starts visiting me on a daily basis and wants me out of bed. She also wants me to do exercises with my foot, with which Eke helps me practise. My nerves are damaged and because of that I cannot move my foot. I'm also unable to find the right muscles to bend my knee or to lift my leg. No-one is able to tell me wether this will fully recover and how long this is going to take. The psychologist visits me for the first time, but I'm still in survival mode. I'm able to tell about the accident front to back without feeling any emotions.
In total I spend 18 nights in the hospital in Amsterdam. This is far longer than I accounted for, even longer than I stayed in Ecuadorian hospital. At the end of week two I manage to take a couple of steps holding on to a walking frame. And it's the first time somebody takes me outside in my wheelchair. The sun on my skin feels great! I'm not allowed to use the regular entrance, but I have to use the employee entrance, away from other patients. I'm still in isolation, having to stay in my private room with the door shut. I don't have the mrsa bacteria, but I tested positive for another hospital bacteria that is resistant to antibiotics.
Today it's August 14. Today it is exactly 9 weeks ago since I was transfered from the hospital to the recuperation clinic in The Hague. The moment I entered this old, uncomforting and depressing building I knew that I wasn't going to stay longer than a couple of days. Teach me how to go to the toilet by myself and I'm out of here. I want to go home. It came as a great shock when the doctor started talking about weeks and months. That she has totally wrong. I'm not going to stay that long!
In the meanwhile nine weeks have gone by. Time flies. The days are busy with fysiotherapy and walking exercises in the swimming pool. Progress is hardly noticable, when I observe day to day. Recuperation is very frustrating, especially for someone lacking patience like myself. But - to be honest - when I look back at the whole period, I do see progress. It took me less than a week to go to the toilet by myself. In the weeks that followed I learned to find the majority of my leg muscles again. It's unimaginable how fast you loose muscular strength and overall fitness, when you lay in bed for a couple of weeks. And it takes a disproportional amount of effort to gain some of it back. At this moment I'm able to walk with crutches. For very short distances I use only one and now I can even take a couple of steps using nothing for support. Unfortunately this is not the whole story. My knee won't bend at all. Because of all the surgeries, there is a lot of scar tissue inside my knee. This blocks any motion in my knee, so I can't use it in a normal way. Fysiotherapy can't solve this, the orthopedic surgeon will have to do that. Next week I have an appointment at the hospital in Amsterdam. Then we will decide on further options. I already know that a fifth surgery is going to be part of that. I just hope I don't have to wait too long. Psychology-wise I'm no longer in survival mode. This means that memories and emotions run free. Every week I have a talk with a psychologist, who helps me cope with the memories of the horrible events. And I feel very fotunate to have Eke by my side. It will need some time, but together we'll find a way to leave it all behind.
Working on my campain to convince other divers of the need to use a surface marker buoy has given me a lot of positive energy in the past weeks. My blog has been read by more than 3,500 divers worldwide. In several countries there now are discussions held on the internet about the use of a surface marker buoy. And based on the replies that I've received, I understand that I touched many people with my story and that I've convinced numerous divers that a buoy should be part of the standard diving gear and that it ought to be used as well.
ENG - http://www.scubaboard.com/forums/accidents-incidents/460052-propeller-accident-after-diving-gal%E1pagos-islands.html
ENG - http://www.scubaboard.com/forums/basic-scuba-discussions/460482-who-uses-their-smb-deploys-depth-before-ascending-surface.html
NL - http://www.duikforum.nl/ongevallen/50904-overvaren-na-duik-op-de-gal-pagos-eilanden.html
NL/BE- http://zoekertjes.duiken.be/topicdetail.aspx?id=308401&f=17&p=
In September an article about my accident is printed in dive magazines. This way I hope to reach even more divers. All is good, but for me it's not sufficiant. The next step will be to start a conversation with diver organisations to see if the deployment of a surface marker buoy can become a compulsory part of the advanced diving course.
As you can see: there are enough ambitions on all fields and still a long road ahead of me.
Take care! Nathalie.
*************
…and dance like no-one is watching…
-
14 Augustus 2013 - 22:24
Mandy:
Pffffff, zo op papier komt het wederom hard binnen! Veel respect voor jou en Eke, en wat je zegt....jullie komen er wel samen!
X Mandy -
15 Augustus 2013 - 07:57
Greet:
Hoi Nathalie, wat erg allemaal, verschrikkelijk voor je (en Eke) om dit mee te maken. Daar zijn geen woorden voor. Ik wens je (jullie) alle goeds en ik hoop toch dat je morgen, ondanks alles, een leuke verjaardag hebt. Van harte gefeliciteerd alvast.
Groetjes Greet -
15 Augustus 2013 - 12:22
Annie Peerboom.:
Respect voor jouw en Eke,Heel veel kracht en beterschap voor je, jullie komen er wel soms duurt het wat langer.Petje af dat je anderen duikers waarschuwt dat ze niks moeten onderschatten bij hun hobby.
Groetjes Annie.
-
15 Augustus 2013 - 15:22
Tamara Kraal-van Beaumont:
Hi Nathalie,
Ik wist helemaal niet dat dit je is overkomen, wat erg voor je!!
Wat een heftige tijd moet je hebben doorgemaakt en maak je nog steeds door!!
Je zal lichamelijk en geestelijk nog best een lange weg voor je hebben, maar ondanks alles vind ik je nog wel positief klinken. Respect.
Bijzonder ook dat je het nu al kan opbrengen om andere duikers te informeren en waarschuwen.
Ik hoop dat men lering uit dit alles kan halen, zodat het niemand anders meer overkomt.
Dat zou dan het enige goede aan dit zijn.
Ik wens je enorm veel sterkte toe!
Groetjes, Tamara (VU) -
23 Augustus 2013 - 19:59
Bert Schmit:
Zie je regelmatig langslopen op de gang, sterkte en hopelijk uiteindelijk goed herstel, ps het is niet geweldig misschien maar zo verschrikkellijk is dat sophia toch ook weer niet ("---"), van een ervaringsdeskundige, zal ik maar zeggen
-
28 Februari 2014 - 17:24
Debbie:
Hi Nathalie,
Hoe gaat het nu met je 6 maanden later. Ben je alweer je mooie reizen aan het plannen. Ik hoop dat je door deze gebeurtenis nog sterkwer en vastbeslotener geworden bent om te genieten van het leven. Veel geluk
Debbie Spaans (tegenwoordig Kovacevic)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
