For those who did not survive
Door: Nathalie Bock
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
02 Januari 2005 | Vietnam, Hanoi
Ho Chi Minh City - Vietnam, licht bewolkt, 31 graden
Chao!
Voor iedereen een Chuc mung nam moi, oftewel een gelukkig Nieuwjaar!!
Ik ben vandaag vers aangekomen in HCMC, waarschijnlijk beter bekend als Saigon. Dit is de laatste plek die ik bezoek in Vietnam. Over een paar dagen bereik ik Cambodia, via de Mekong Delta. In drie weken heb ik heel Vietnam doorkruist. Voor de kenner (en voor iedereen die met een vinger in de atlas met me meereist): Ik ben begonnen in Hanoi en via Hué, Hoi An, Nha Trang en DaLat nu dus aangekomen in de meest chaotische stad van ZO Azië - op Bangkok na. Vietnam is absoluut een prachtig en interessant land, maar het is me minder goed bevallen dan Thailand en Laos. Er zijn me hier te veel mensen die denken dat geld in het Westen aan de bomen groeit en dat zij als vanzelfsprekend aanspraak kunnen maken op het geld dat ik bij me heb. Ook ik moet wérken voor mijn geld en ik ben ervan overtuigd dat je met de juiste mentaliteit zelfs in Vietnam niet arm hoef te zijn.
De afgelopen dagen heb ik mij compleet verloren gevoeld. Ik weet nog hoe geschrokken we waren toen we het nieuws hoorden op 2e kerstdag: "700 mensen zijn er omgekomen in Sri Lanka en ook in Thailand schijnen doden te zijn." Hierna werden de getallen zo groot dat ik ze al snel niet meer kon bevatten. Ik heb de beelden gezien op BBC World en op CNN en ik besef me hoeveel geluk ik heb gehad dat ik op dit verkeerde moment op de goede plek was. Acht weken eerder... vier weken later... hoe kun je rekening houden met zoiets!?! Op 29 december ontving ik eindelijk bericht van Lena, de Zwitserse waarmee ik de eerste weken samen gereisd heb. Ze was aan de Thaise kust - zoals ik verwacht had - maar een eiland voor de kust heeft haar gered. Ze was oké. Direct na dit bericht heb ik de stekker van de tv eruit getrokken. Ik mijd nu even al het nieuws. Ik heb me een paar dagen verstopt in de bergen van DaLat - weg bij de oceaan en dat heeft goed gedaan. In een wat alternatief café heb ik een emotioneel gedicht achter gelaten in het gastenboek, waarop de dichter/kunstenaar die eigenaar van het café was, me uitnodigde om mee te eten met hem en zijn familie. Blijkbaar mocht ik van hem alleen zonder tranen mijn weg vervolgen. Ik heb nog meer geweldige mensen ontmoet en een zware tocht gelopen. Mijn hoofd voelt weer helder (en ik heb spierpijn!). Over een paar weken ben ik weer in Thailand. Naar de stranden ga ik niet. Thaise stranden (o.a.) zullen nooit meer hun schoonheid terugkrijgen.
Om toch luchtig af te sluiten: het is nieuwjaar! En ik heb er niks van gemerkt. Van Kerstmis weten ze hier nog wel een feestje te maken, maar de overgang van 2004 naar 2005 vieren ze hier zoals wij de overgang vieren van maandag naar dinsdag. Geen champagne, geen vuurwerk. Knap persoon die op die dag in DaLat een kroeg vond die om middernacht nog open was. Op 31 december 2004 lag ik - zoals zo velen hier - om half 11 in bed.
Tot mails!
Gr. Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Chao!
Voor iedereen een Chuc mung nam moi, oftewel een gelukkig Nieuwjaar!!
Ik ben vandaag vers aangekomen in HCMC, waarschijnlijk beter bekend als Saigon. Dit is de laatste plek die ik bezoek in Vietnam. Over een paar dagen bereik ik Cambodia, via de Mekong Delta. In drie weken heb ik heel Vietnam doorkruist. Voor de kenner (en voor iedereen die met een vinger in de atlas met me meereist): Ik ben begonnen in Hanoi en via Hué, Hoi An, Nha Trang en DaLat nu dus aangekomen in de meest chaotische stad van ZO Azië - op Bangkok na. Vietnam is absoluut een prachtig en interessant land, maar het is me minder goed bevallen dan Thailand en Laos. Er zijn me hier te veel mensen die denken dat geld in het Westen aan de bomen groeit en dat zij als vanzelfsprekend aanspraak kunnen maken op het geld dat ik bij me heb. Ook ik moet wérken voor mijn geld en ik ben ervan overtuigd dat je met de juiste mentaliteit zelfs in Vietnam niet arm hoef te zijn.
De afgelopen dagen heb ik mij compleet verloren gevoeld. Ik weet nog hoe geschrokken we waren toen we het nieuws hoorden op 2e kerstdag: "700 mensen zijn er omgekomen in Sri Lanka en ook in Thailand schijnen doden te zijn." Hierna werden de getallen zo groot dat ik ze al snel niet meer kon bevatten. Ik heb de beelden gezien op BBC World en op CNN en ik besef me hoeveel geluk ik heb gehad dat ik op dit verkeerde moment op de goede plek was. Acht weken eerder... vier weken later... hoe kun je rekening houden met zoiets!?! Op 29 december ontving ik eindelijk bericht van Lena, de Zwitserse waarmee ik de eerste weken samen gereisd heb. Ze was aan de Thaise kust - zoals ik verwacht had - maar een eiland voor de kust heeft haar gered. Ze was oké. Direct na dit bericht heb ik de stekker van de tv eruit getrokken. Ik mijd nu even al het nieuws. Ik heb me een paar dagen verstopt in de bergen van DaLat - weg bij de oceaan en dat heeft goed gedaan. In een wat alternatief café heb ik een emotioneel gedicht achter gelaten in het gastenboek, waarop de dichter/kunstenaar die eigenaar van het café was, me uitnodigde om mee te eten met hem en zijn familie. Blijkbaar mocht ik van hem alleen zonder tranen mijn weg vervolgen. Ik heb nog meer geweldige mensen ontmoet en een zware tocht gelopen. Mijn hoofd voelt weer helder (en ik heb spierpijn!). Over een paar weken ben ik weer in Thailand. Naar de stranden ga ik niet. Thaise stranden (o.a.) zullen nooit meer hun schoonheid terugkrijgen.
Om toch luchtig af te sluiten: het is nieuwjaar! En ik heb er niks van gemerkt. Van Kerstmis weten ze hier nog wel een feestje te maken, maar de overgang van 2004 naar 2005 vieren ze hier zoals wij de overgang vieren van maandag naar dinsdag. Geen champagne, geen vuurwerk. Knap persoon die op die dag in DaLat een kroeg vond die om middernacht nog open was. Op 31 december 2004 lag ik - zoals zo velen hier - om half 11 in bed.
Tot mails!
Gr. Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
