Geveld
Door: Nathalie Bock
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
27 April 2005 | Nieuw Zeeland, Invercargill
Invercargill, New Zealand - bewolkt, 12 graden
Kia Ora!
Het was helemaal mijn bedoeling niet om hier te overnachten. Invercargill is een stad (50.000 inwoners) en onder het mom van 'steden hebben we thuis genoeg' was ik ze erg sucessvol aan het mijden. Picton was groot met 3600 inwoners, Te Anau behaalde een 2e plek (1800). De rest van mijn overnachtingen was in gehuchtjes met gemiddeld 150 inwoners. Wat ben ik blij met mijn autootje! Het is zo makkelijk om overal, maar vooral ook nergens te komen! Mijn vorige overnachting was in Colac Bay. Naast de hoofdstraat had het maar liefst ook nog een dwarsstraat! Hostel = hotel = café = winkel en elke inwoner is zowel visser als schapenscheerder als brandweerman als helikopterpiloot.
Terug naar mijn verblijf in Invercargill. Ik werd ziek. Het is een onschuldig, maar vervelend griepje en de stad is nu wat praktischer dan 'the middle of nowhere'. Ik heb me drie dagen op de bank voor het haardvuur genesteld en iedereen 's nachts uit zijn slaap gehouden. Op dit moment gaat het weer beter.
Ik ben een half jaar onderweg. Halverwege. Vanaf nu begint het aftellen. Mijn gevoel is dubbel. Al reizende doe ik zoveel indrukken op. Wanneer ik 's avonds ergens arriveer kost het me echt moeite om me te herinneren waar ik die ochtend was. Elke dag beleef je minimaal drie keer. Aan de andere kant wil ik ook heel graag iedereen weer eventjes zien. Zelfs het idee dat ik - eenmaal thuis - weer werk moet gaan zoeken, wordt steeds minder beangstigend. Een van mijn hobby’s hier blijft het opvragen van mijn nieuwe mail. Achter het internet maak ik een grote stap van 22.000 km en voel ik me betrokken bij alles wat ik lees. Wanneer ik het internetcafé uitloop heb ik minimaal tot het eind van de straat nodig voordat ik me weer herinner waar ik ben.
Tijd voor de rubriek: koken in de hostel keuken met deze keer als titel: "Let the milk do the talking". Net als iedereen bewaren, wij backpackers, melk in de deur van de koelkast. Om duidelijk te maken dat jij de eigenaar van die fles bent, pak je een permanent marker en schrijf je duidelijk leesbaar je naam erop. En aangezien bijna iedereen een fles melk meesleept (da's op zich al een raadsel) is de koelkast de perfecte bron voor een ontschoten naam. Laat me je voorstellen aan de ‘mulk’populatie van deze ochtend: 'Nathalie', 'Anna', 'Yuki', 'Chris+Emilly', 'Oliver', 'Momo', 'Free bought 25 April', 'Ross'.
Tot mails,
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Kia Ora!
Het was helemaal mijn bedoeling niet om hier te overnachten. Invercargill is een stad (50.000 inwoners) en onder het mom van 'steden hebben we thuis genoeg' was ik ze erg sucessvol aan het mijden. Picton was groot met 3600 inwoners, Te Anau behaalde een 2e plek (1800). De rest van mijn overnachtingen was in gehuchtjes met gemiddeld 150 inwoners. Wat ben ik blij met mijn autootje! Het is zo makkelijk om overal, maar vooral ook nergens te komen! Mijn vorige overnachting was in Colac Bay. Naast de hoofdstraat had het maar liefst ook nog een dwarsstraat! Hostel = hotel = café = winkel en elke inwoner is zowel visser als schapenscheerder als brandweerman als helikopterpiloot.
Terug naar mijn verblijf in Invercargill. Ik werd ziek. Het is een onschuldig, maar vervelend griepje en de stad is nu wat praktischer dan 'the middle of nowhere'. Ik heb me drie dagen op de bank voor het haardvuur genesteld en iedereen 's nachts uit zijn slaap gehouden. Op dit moment gaat het weer beter.
Ik ben een half jaar onderweg. Halverwege. Vanaf nu begint het aftellen. Mijn gevoel is dubbel. Al reizende doe ik zoveel indrukken op. Wanneer ik 's avonds ergens arriveer kost het me echt moeite om me te herinneren waar ik die ochtend was. Elke dag beleef je minimaal drie keer. Aan de andere kant wil ik ook heel graag iedereen weer eventjes zien. Zelfs het idee dat ik - eenmaal thuis - weer werk moet gaan zoeken, wordt steeds minder beangstigend. Een van mijn hobby’s hier blijft het opvragen van mijn nieuwe mail. Achter het internet maak ik een grote stap van 22.000 km en voel ik me betrokken bij alles wat ik lees. Wanneer ik het internetcafé uitloop heb ik minimaal tot het eind van de straat nodig voordat ik me weer herinner waar ik ben.
Tijd voor de rubriek: koken in de hostel keuken met deze keer als titel: "Let the milk do the talking". Net als iedereen bewaren, wij backpackers, melk in de deur van de koelkast. Om duidelijk te maken dat jij de eigenaar van die fles bent, pak je een permanent marker en schrijf je duidelijk leesbaar je naam erop. En aangezien bijna iedereen een fles melk meesleept (da's op zich al een raadsel) is de koelkast de perfecte bron voor een ontschoten naam. Laat me je voorstellen aan de ‘mulk’populatie van deze ochtend: 'Nathalie', 'Anna', 'Yuki', 'Chris+Emilly', 'Oliver', 'Momo', 'Free bought 25 April', 'Ross'.
Tot mails,
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
