Goodbye Southeast Asia
Door: Nathalie Bock
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
30 Januari 2005 | Thailand, Bangkok
Bangkok, Thailand - licht bewolkt, 33 graden
Sa wad dee ka!
Ik ben nu drie maanden onderweg. Vandaag neem ik afscheid van Zuidoost Azië. Nog één tempel, nog één keer thaimassage, nog één keer souvenir shoppen op KhoaSan Road (dit is het Backpackers Walhalla in Bangkok). Morgen vlieg ik naar "Kiwiland". Ik ben blij dat ik hier weg ga. Ik ben toe aan een verandering van omgeving. Reizen in Thailand, Laos, Vietnam & Cambodia was interessant en grensverleggend. Ik heb geweldige mensen leren kennen en hilarische momenten meegemaakt. En toch... er mist iets. Ik heb hier niet het gevoel van extase gehad, zoals ik die had in al mijn eerdere reizen. Ik kan niet benoemen waarna ik op zoek ben, maar ik hoop dat ik het vind in New Zealand. Ik laat het je weten!
De afgelopen week stond in het teken van reünies. Camilla en Petra uit Zweden waren de eerste die ik terugvond. Het slechte nieuws was dat ze heel erg ziek waren. Beiden waren een mug tegengekomen die het dengue fever (knokkelkoorts, lijkt op malaria) virus bij zich droeg. Petra lag met hoge koorts in het ziekenhuis. Camilla was net koortsvrij, maar nog heel zwak. Ik ben een paar dagen langer in Bangkok gebleven. Ze zouden een week eerder dan mij in New Zealand landen, maar nu zijn ze thuis in Zweden.
Lena vond ik in Chumphon. Ook zij was ziek. Keelontsteking, maar de koorts was al weg. Ze vertelde me haar Tsunami-verhaal: hoe ze aan het wandelen was aan de oostkust van het eiland (het kleine Koh Chang), toen de westkust werd weggevaagd en hoe ze al haar spullen net heeft kunnen behouden. Hoe bizar de sfeer werd na de golf. Iedereen - nu compleet bewust van de betekenis van "Leven" - is massaal gaan drinken en feesten. Overlevenden tatoeëren "Tsunami 26/12/2004" op hun arm. Dit is de dag dat ze opnieuw geboren werden. In de tussentijd staat er een groot hek hier op KhoaSan Road, Bangkok. Het is volgeplakt met foto's en lijsten: vermisten, gewonden, doden. De lijst is lang. Heel lang. En dat zijn alleen nog maar de namen uit Thailand.
Nu Lena en ik weer herenigd waren, hebben we de boot naar Koh Tao genomen. Het eiland Koh Tao ligt aan de oostkust van Thailand en is een bekend duikersparadijs. Ik heb een poging gedaan om te snorkelen, maar bij een eerste aanvalletje van paniek weer snel opgegeven. Lach me maar uit (dat doe ik zelf ook): de zee is te groot voor mij.
Nu ga ik mijn tas inpakken, ik moet een vliegtuig halen!
Blijf mailen!
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Sa wad dee ka!
Ik ben nu drie maanden onderweg. Vandaag neem ik afscheid van Zuidoost Azië. Nog één tempel, nog één keer thaimassage, nog één keer souvenir shoppen op KhoaSan Road (dit is het Backpackers Walhalla in Bangkok). Morgen vlieg ik naar "Kiwiland". Ik ben blij dat ik hier weg ga. Ik ben toe aan een verandering van omgeving. Reizen in Thailand, Laos, Vietnam & Cambodia was interessant en grensverleggend. Ik heb geweldige mensen leren kennen en hilarische momenten meegemaakt. En toch... er mist iets. Ik heb hier niet het gevoel van extase gehad, zoals ik die had in al mijn eerdere reizen. Ik kan niet benoemen waarna ik op zoek ben, maar ik hoop dat ik het vind in New Zealand. Ik laat het je weten!
De afgelopen week stond in het teken van reünies. Camilla en Petra uit Zweden waren de eerste die ik terugvond. Het slechte nieuws was dat ze heel erg ziek waren. Beiden waren een mug tegengekomen die het dengue fever (knokkelkoorts, lijkt op malaria) virus bij zich droeg. Petra lag met hoge koorts in het ziekenhuis. Camilla was net koortsvrij, maar nog heel zwak. Ik ben een paar dagen langer in Bangkok gebleven. Ze zouden een week eerder dan mij in New Zealand landen, maar nu zijn ze thuis in Zweden.
Lena vond ik in Chumphon. Ook zij was ziek. Keelontsteking, maar de koorts was al weg. Ze vertelde me haar Tsunami-verhaal: hoe ze aan het wandelen was aan de oostkust van het eiland (het kleine Koh Chang), toen de westkust werd weggevaagd en hoe ze al haar spullen net heeft kunnen behouden. Hoe bizar de sfeer werd na de golf. Iedereen - nu compleet bewust van de betekenis van "Leven" - is massaal gaan drinken en feesten. Overlevenden tatoeëren "Tsunami 26/12/2004" op hun arm. Dit is de dag dat ze opnieuw geboren werden. In de tussentijd staat er een groot hek hier op KhoaSan Road, Bangkok. Het is volgeplakt met foto's en lijsten: vermisten, gewonden, doden. De lijst is lang. Heel lang. En dat zijn alleen nog maar de namen uit Thailand.
Nu Lena en ik weer herenigd waren, hebben we de boot naar Koh Tao genomen. Het eiland Koh Tao ligt aan de oostkust van Thailand en is een bekend duikersparadijs. Ik heb een poging gedaan om te snorkelen, maar bij een eerste aanvalletje van paniek weer snel opgegeven. Lach me maar uit (dat doe ik zelf ook): de zee is te groot voor mij.
Nu ga ik mijn tas inpakken, ik moet een vliegtuig halen!
Blijf mailen!
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
