Tas weg; alles weg

Yangshuo, China - Een zwarte wolk, 33 graden

Nee Hao!

Het is donderdagavond, bijna zeven uur. Ik ben met Lily, Zhang (beide Chineese) en Aoife (Ierse) bij een stalletje noodles aan het eten. Heel eventjes verlies ik mijn oplettendheid. Het Chineese meisje naast me wijst naar de grond. Daar waar mijn tas stond is het nu leeg. Weg tas, weg paspoort, weg geld, weg reischeques, weg creditkaart, weg fototoestel, alles weg. Waarom heb ik dit laten gebeuren?!!! We rennen direct in de richting waar het meisje naar wijst, maar de straten zijn leeg.

Ik voel me woedend, nu nog steeds. Alles zag er op donderdag nog zo rooskleurig uit: ik had leuke mensen ontmoet en Aoife en ik hadden net plannen gemaakt hoe we de lange reis naar Lijiang en Chengdu samen zouden doen en heel misschien daarna na Tibet zouden vliegen. Ik had mijn vertrouwde reisenthousiasme weer helemaal teruggevonden. Nu, 48 uur later, is zij vertrokken en kan ik met de nachtbus 12 uur terugreizen naar Guangzhou, om daar een nieuw noodpaspoort te laten maken.

Samen met Lily ben ik naar de politie geweest. Lily is geweldig. Ze heeft me een enorme gesteund en dat ze zowel Engels als Manderijns spreekt was op dat moment van onbetaalbare waarde. Ik heb geen idee hoe ik dat zonder haar had moeten doen. Politieagenten zijn op straat gaan kijken, maar hebben niks gevonden. Ik heb mijn creditkaart en reischeques laten blokkeren en het Nederlandse consulaat gebeld. Maandag ochtend kan ik daar terecht en krijg ik waarschijnlijk per direct een nieuw paspoort. Daarna moet ik opnieuw mijn Chinese visum weer aanvragen en in Peking opnieuw langs de Mongoolse en Russische ambassades. Geld is op dit moment geen probleem meer. Ik kan mijn bankpas gebruiken en ik heb nog andere reischeques. Ook heb ik voor vijf euro een nieuw fototoestel en voor zes euro een nieuwe tas gekocht. Ik ben nu meer dan 10 maanden onderweg en hetgene wat ik onderweg verloren ben viel erg mee. Tot nou dan. Ik ben verbaast hoe rustig ik blijf. Ik weet dat alles wat ik verloren ben te vervangen is. Bovendien ben ik daarvoor verzekerd. Blijft het feit dat het een enorm tijd en energierovend gedoe is en dat deze gasten niet het recht hadden om mijn tas weg te nemen!! Ik zie er tegenop om weer naar Guangzhou terug te gaan. Ik ben bang dat dat betekent dat ik weer een aantal dagen alleen moet reizen. Maar ook dat overleef ik uiteindelijk wel weer.

Niet alles is zwart. De omgeving hier is schitterend. De heuvels zijn heel apart. Als je de foto's ziet dan denk ik dat je ze herkent van de traditionele Chinese prenten en kalenders. Gisteren hebben we een tocht over de rivier gemaakt en vandaag heb ik rijstvelden in de heuvels bezocht. Ook het Chinese toilet raak ik steeds meer aan gewend. Het Chinese toilet kent als je geluk hebt muurtjes maar in ieder geval geen deuren. Poepen is een teamsport!

Volgende keer hopelijk vrolijker!

Nathalie.

*************
...and dance like no-one is watching...