Chinese burocratie maakt me cynisch
Door: Nathalie Bock
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
21 September 2005 | China, Guangzhou
Guangzhou, China - benauwd, 29 graden
Nei Ho!
Hong Kong verdient een nieuw oordeel. Achteraf gezien is het - op Seoul na - de vriendelijkste stad die ik tot op heden in Azië heb bezocht. In Yangshuo was ik te naïef. Een straat hier heeft meer zakkenrollers en oplichters dan dat je in heel Amsterdam kunt vinden en ik had op mijn tas moeten gaan zitten. Mijn geld en documenten had ik nooit in mijn tas mogen hebben, maar in mijn geldbuidel op mijn lichaam moeten dragen. Zo heb ik dat de afgelopen tien maanden gedaan en waarom deze ene avond niet, dat weet ik niet. Ik kan dus eigenlijk alleen boos zijn op mezelf. Weer een les geleerd.
* Omdat ik zelf geen identiteitsbewijs heb, heb ik American Express gevraagd het geld voor de verloren reischeques over te maken naar Lily (Li Chen). De Chinezen draaien voor- en achternaam om en zijn enorm bureaucratisch. Li Chen is niet Chen Li en dus kwam er geen geld over de toonbank. Na een paar dure telefoongesprekken is dat nu opgelost en heb ik het geld in mijn bezit.
* Pasfoto's maken duurt 55 minuten. Ze daarna ontwikkelen 180 en het erna opnieuw doen omdat het formaat niet klopt nog eens 60.
* De nachtbus van Yangshuo naar Guangzhou had bedden!! Dit betekent niet dat ik heb kunnen slapen. De hele weg was zo slecht dat op het moment dat je in slaap sukkelde en je handen de bedrand langzaam loslieten, je bij de volgende serie kuilen het bed uit stuiterde.
* Ik ben op dit moment in het bezit van een zes pagina dun, roze noodpaspoort. Hier heb ik slechts vijf uur op hoeven wachten. Heerlijk dat sommige dingen ook snel kunnen. Maar als je vergeet te betalen, dan weten ze je te bereiken en moet je de volgende dag terug.
* Naast mijn hostel zit het hoofdkantoor van het Chinees adoptiebureau. Stel jezelf een heel groot aantal westerse koppels voor die allemaal een klein Chineesje in een kinderwagen voortduwen. Dat grote aantal vermenigvuldig je met minimaal 20 en dan weet je wat ik hier zie. Voordat de nieuwe ouders hun keuter mee naar huis mogen nemen, gaan er minimaal 30 dagen papierwerk overheen (en dat is waarschijnlijk goed ook).
* De Chinese immigratiedienst heeft zeven dagen nodig om me een nieuw visa te visa te verstrekken. Op mijn vraag waarom het in Hong Kong wel binnen een dag kan, krijg ik als antwoord dat ik vrij ben om naar Hong Kong te gaan om het daar te laten doen, maar dat ik dan eerst hier een visum moet aanvragen zodat ik China kan verlaten. Blijkbaar is Hong Kong alleen een onderdeel van China wanneer het hun uitkomt. Wel krijg ik te horen dat ik twee dagen later terug kan komen. Misschien is het dan al klaar, maar natuurlijk kost het dan wat meer.
* Het gespuug in China wordt langzaam geciviliseerd. Op spugen staat hier een boete van vijf Euro. Na een luide rochel verdwijnt de fluim nu in de prullenbak. Dezelfde prullenbak wordt om de zoveel minuten doorzocht op herbruikbare items en plastic flessen die voor een kleine vergoeding ingeleverd kunnen worden. Het is een enorme groep mensen die probeert om op deze manier een beetje geld bij elkaar te krijgen.
* Wanneer ik de politie in Yangshuo bel, hoor ik dat de agent die mijn zaak in behandeling heeft twee weken met verlof is. En nee, er is niemand anders die wat weet.
* De stoep, het zebrapad en een groen voetgangerslicht verlagen de kans om overreden te worden slechts met een paar procent.
* De Chinese immigratiedienst belt me in mijn hostel. Ze zijn met mijn zaak bezig, maar ze kunnen mijn entreekaart niet vinden en dus niet achterhalen waar en wanneer ik China ben binnengekomen. Volgens hun systeem ben ik niet in China. Ik ben hier helemaal niet gerust over en meld dit bij het consulaat. Het lukt hun niet om de juiste persoon aan de lijn te krijgen, maar de onjuiste persoon weet wel te melden dat het wel eens 21 dagen zou kunnen duren voordat ik mijn visum heb.
* Veel kleine Chineesjes hebben geen luier om. Moet het kindje plassen terwijl het met mamma in de bus zit, dan gebeurt dat bij de deur IN de bus.
Het mooie China en ik - we zijn meer dan duizend kilometer van elkaar verwijderd. En ik denk dat het me nog meer zou verbazen, wanneer deze mail de censuur wel doorstaat...
Ik ga nu maar weer eens naar de immigratiedienst, wie weet...
Tot mails,
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Nei Ho!
Hong Kong verdient een nieuw oordeel. Achteraf gezien is het - op Seoul na - de vriendelijkste stad die ik tot op heden in Azië heb bezocht. In Yangshuo was ik te naïef. Een straat hier heeft meer zakkenrollers en oplichters dan dat je in heel Amsterdam kunt vinden en ik had op mijn tas moeten gaan zitten. Mijn geld en documenten had ik nooit in mijn tas mogen hebben, maar in mijn geldbuidel op mijn lichaam moeten dragen. Zo heb ik dat de afgelopen tien maanden gedaan en waarom deze ene avond niet, dat weet ik niet. Ik kan dus eigenlijk alleen boos zijn op mezelf. Weer een les geleerd.
* Omdat ik zelf geen identiteitsbewijs heb, heb ik American Express gevraagd het geld voor de verloren reischeques over te maken naar Lily (Li Chen). De Chinezen draaien voor- en achternaam om en zijn enorm bureaucratisch. Li Chen is niet Chen Li en dus kwam er geen geld over de toonbank. Na een paar dure telefoongesprekken is dat nu opgelost en heb ik het geld in mijn bezit.
* Pasfoto's maken duurt 55 minuten. Ze daarna ontwikkelen 180 en het erna opnieuw doen omdat het formaat niet klopt nog eens 60.
* De nachtbus van Yangshuo naar Guangzhou had bedden!! Dit betekent niet dat ik heb kunnen slapen. De hele weg was zo slecht dat op het moment dat je in slaap sukkelde en je handen de bedrand langzaam loslieten, je bij de volgende serie kuilen het bed uit stuiterde.
* Ik ben op dit moment in het bezit van een zes pagina dun, roze noodpaspoort. Hier heb ik slechts vijf uur op hoeven wachten. Heerlijk dat sommige dingen ook snel kunnen. Maar als je vergeet te betalen, dan weten ze je te bereiken en moet je de volgende dag terug.
* Naast mijn hostel zit het hoofdkantoor van het Chinees adoptiebureau. Stel jezelf een heel groot aantal westerse koppels voor die allemaal een klein Chineesje in een kinderwagen voortduwen. Dat grote aantal vermenigvuldig je met minimaal 20 en dan weet je wat ik hier zie. Voordat de nieuwe ouders hun keuter mee naar huis mogen nemen, gaan er minimaal 30 dagen papierwerk overheen (en dat is waarschijnlijk goed ook).
* De Chinese immigratiedienst heeft zeven dagen nodig om me een nieuw visa te visa te verstrekken. Op mijn vraag waarom het in Hong Kong wel binnen een dag kan, krijg ik als antwoord dat ik vrij ben om naar Hong Kong te gaan om het daar te laten doen, maar dat ik dan eerst hier een visum moet aanvragen zodat ik China kan verlaten. Blijkbaar is Hong Kong alleen een onderdeel van China wanneer het hun uitkomt. Wel krijg ik te horen dat ik twee dagen later terug kan komen. Misschien is het dan al klaar, maar natuurlijk kost het dan wat meer.
* Het gespuug in China wordt langzaam geciviliseerd. Op spugen staat hier een boete van vijf Euro. Na een luide rochel verdwijnt de fluim nu in de prullenbak. Dezelfde prullenbak wordt om de zoveel minuten doorzocht op herbruikbare items en plastic flessen die voor een kleine vergoeding ingeleverd kunnen worden. Het is een enorme groep mensen die probeert om op deze manier een beetje geld bij elkaar te krijgen.
* Wanneer ik de politie in Yangshuo bel, hoor ik dat de agent die mijn zaak in behandeling heeft twee weken met verlof is. En nee, er is niemand anders die wat weet.
* De stoep, het zebrapad en een groen voetgangerslicht verlagen de kans om overreden te worden slechts met een paar procent.
* De Chinese immigratiedienst belt me in mijn hostel. Ze zijn met mijn zaak bezig, maar ze kunnen mijn entreekaart niet vinden en dus niet achterhalen waar en wanneer ik China ben binnengekomen. Volgens hun systeem ben ik niet in China. Ik ben hier helemaal niet gerust over en meld dit bij het consulaat. Het lukt hun niet om de juiste persoon aan de lijn te krijgen, maar de onjuiste persoon weet wel te melden dat het wel eens 21 dagen zou kunnen duren voordat ik mijn visum heb.
* Veel kleine Chineesjes hebben geen luier om. Moet het kindje plassen terwijl het met mamma in de bus zit, dan gebeurt dat bij de deur IN de bus.
Het mooie China en ik - we zijn meer dan duizend kilometer van elkaar verwijderd. En ik denk dat het me nog meer zou verbazen, wanneer deze mail de censuur wel doorstaat...
Ik ga nu maar weer eens naar de immigratiedienst, wie weet...
Tot mails,
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
