Trans Mongolian Express
Door: Nathalie Bock
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
21 Oktober 2005 | Mongolië, Ulaanbaatar
Ulaan Baatar, Mongolia - blauwe lucht, 7 graden
Sain Baina uu?
Over een paar uur eindigt mijn eerste tussenstop en stap ik weer op de trein. Ik ben in Ulaan Baatar, de hoofdstad van Mongolia. Van tevoren heb ik geprobeerd me een beeld te vormen van deze stad. Ik had er niet meer naast kunnen zitten. Ulaan Baatar is een verademing. Er zijn hier veel minder mensen dan in elke andere Aziatische stad, de mensen zijn vriendelijk, het is hier schoon en de levensstandaard lijkt redelijk hoog. Dit geldt althans voor de hoofdstad (en tevens de enige stad van het land). In delen van de stad en zeker op de grasvlakten en in de Gobiwoestijn leven ze nog altijd in de ronde tenten (ger). Hier in Mongolia ontmoet het Oosten het Westen. Het uiterlijk van de mensen is Aziatisch, maar de kleding erg Europees. De taal en het schrift heeft veel weg van Russisch. Ik had heel graag een nacht doorgebracht in een ger op het platteland, maar ik ben grieperig en moet me helaas beperken tot de stad. Ik weet zeker dat ik hier een keer terug ga komen, want Mongolia verdient een veel langer bezoek dan twee nachten.
Van de Trans Mongolian Express heb ik nu 30 treinuren gehad. Dit was het kortste stuk. De trein was maar half vol en op dit stuk van het traject domineerden de westerlingen. Ik deelde mijn coupe met een ouder Australisch koppel en een Duitse professor die een aantal weken college had gegeven aan een Chinese universiteit. Het eerste stuk van de treinreis ging langs de Chinese muur en door kale heuvels. Hierna werd het landschap vlak en ging de zon onder. In de restauratiewagon ontmoette ik Scott, Mick en Paul (Wales). Om 9 uur 's avonds werden we terug naar onze coupe gestuurd. We waren aan de grens. De Chinese douane beambte heeft mijn roze paspoort van alle kanten bekeken en vroeg toen of hij mijn paspoort mocht zien. Ik gebaarde hem dat hij mijn paspoort in zijn handen had en blijkbaar vond hij dat genoeg, want hij zette er zijn stempel in en liet me verder met rust. De wielen van de trein moesten worden aangepast voor het bredere Mongoolse spoor. In de werkplaats werden alle wagons losgekoppeld,
opgehesen en van een kompleet nieuw onderstel voorzien. Als ik het niet zelf had gezien, dan had ik het niet geloofd. Aan de Mongoolse kant kwamen de Mongoolse douane beambten de paspoorten controleren en zonder enig probleem kreeg ik mijn stempeltje. 02.00 uur 's nachts en dus vijf uur later reed de trein Mongolia binnen. Om 7 uur in de ochtend kwam de zon op en konden we het laatste stukje Gobiwoestijn zien: zand, zand en nog meer zand. Langzaam veranderde de zandvlakte in grasland, met hier en daar een paar gers en kuddes paarden, schapen, koeien en yaks. Buiten is het koud; op de rand van riviertjes ligt ijs. Binnen wordt de trein verwarmd met kolenkachels.
Tot gauw!
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Sain Baina uu?
Over een paar uur eindigt mijn eerste tussenstop en stap ik weer op de trein. Ik ben in Ulaan Baatar, de hoofdstad van Mongolia. Van tevoren heb ik geprobeerd me een beeld te vormen van deze stad. Ik had er niet meer naast kunnen zitten. Ulaan Baatar is een verademing. Er zijn hier veel minder mensen dan in elke andere Aziatische stad, de mensen zijn vriendelijk, het is hier schoon en de levensstandaard lijkt redelijk hoog. Dit geldt althans voor de hoofdstad (en tevens de enige stad van het land). In delen van de stad en zeker op de grasvlakten en in de Gobiwoestijn leven ze nog altijd in de ronde tenten (ger). Hier in Mongolia ontmoet het Oosten het Westen. Het uiterlijk van de mensen is Aziatisch, maar de kleding erg Europees. De taal en het schrift heeft veel weg van Russisch. Ik had heel graag een nacht doorgebracht in een ger op het platteland, maar ik ben grieperig en moet me helaas beperken tot de stad. Ik weet zeker dat ik hier een keer terug ga komen, want Mongolia verdient een veel langer bezoek dan twee nachten.
Van de Trans Mongolian Express heb ik nu 30 treinuren gehad. Dit was het kortste stuk. De trein was maar half vol en op dit stuk van het traject domineerden de westerlingen. Ik deelde mijn coupe met een ouder Australisch koppel en een Duitse professor die een aantal weken college had gegeven aan een Chinese universiteit. Het eerste stuk van de treinreis ging langs de Chinese muur en door kale heuvels. Hierna werd het landschap vlak en ging de zon onder. In de restauratiewagon ontmoette ik Scott, Mick en Paul (Wales). Om 9 uur 's avonds werden we terug naar onze coupe gestuurd. We waren aan de grens. De Chinese douane beambte heeft mijn roze paspoort van alle kanten bekeken en vroeg toen of hij mijn paspoort mocht zien. Ik gebaarde hem dat hij mijn paspoort in zijn handen had en blijkbaar vond hij dat genoeg, want hij zette er zijn stempel in en liet me verder met rust. De wielen van de trein moesten worden aangepast voor het bredere Mongoolse spoor. In de werkplaats werden alle wagons losgekoppeld,
opgehesen en van een kompleet nieuw onderstel voorzien. Als ik het niet zelf had gezien, dan had ik het niet geloofd. Aan de Mongoolse kant kwamen de Mongoolse douane beambten de paspoorten controleren en zonder enig probleem kreeg ik mijn stempeltje. 02.00 uur 's nachts en dus vijf uur later reed de trein Mongolia binnen. Om 7 uur in de ochtend kwam de zon op en konden we het laatste stukje Gobiwoestijn zien: zand, zand en nog meer zand. Langzaam veranderde de zandvlakte in grasland, met hier en daar een paar gers en kuddes paarden, schapen, koeien en yaks. Buiten is het koud; op de rand van riviertjes ligt ijs. Binnen wordt de trein verwarmd met kolenkachels.
Tot gauw!
Nathalie.
*************
...and dance like no-one is watching...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
