Geen volgende bestemming meer
Door: Nathalie Bock
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
29 Oktober 2005 | Rusland, Moskva
Moskva, Rusland - blauwe lucht, minus 2 graden
Zdrastvuytye!
Ik sta met twee voeten op Europese grond! En langzaam dringt het echt tot me door: nog één nacht te gaan en dan eindigt dit avontuur. Het boek dat ik nu lees speelt zich af op een kantoor en ik realiseer me dat ik sneller dan snel weer onderdeel ben van die omgeving. Was ik in het afgelopen jaar nerveus over de volgende bestemming, nu ben ik dat helemaal!! Tijdens dit jaar reizen heb ik geen antwoord gevonden op de vraag wat het is dat ik wil. In Beijing sprak Sorren (lid van de zelfopgerichte Deense Mafia) tot mij: "Volg je hart." En dat is in ieder geval mijn intentie.
Het is nu iets langer dan een week geleden dat ik in Ulaan Baatar op de trein naar Irkutsk stapte. De coupe deelde ik - tot mijn verbazing - met hetzelfde Australische koppel als in het eerste stuk van mijn treinreis. De vierde persoon in de coupe was Igor, de rus. Onze trein was een stoptrein die elke 10 tot 15 minuten een stationnetje aandeed. Deze stops en het twaalf uur durende oponthoud aan de grens zorgde ervoor dat we 36 uur later (en precies volgens schema) in Irkutsk zouden aankomen.
Toen we Ulaan Baatar verlieten was het al donker. En nadat ik kennis had gemaakt met onze Australische buren en met Simon & Chris (Engelsen) van een paar coupes verderop, was het tijd om te gaan slapen. Om drie uur 's nachts stopte de trein en om zeven uur in de ochtend stonden we nog steeds stil. Toen ik de trein uitstapte en om me heen keek zag ik één enkel wagonnetje (de onze) bij het stationnetje vlak voor de grensovergang. De locomotief was weg en zo ook de andere (op z'n minst) tien wagons met wie we vertrokken waren. Om acht uur kwamen de Mongolen en met hen tonnen aan goederen. Alles werd zoveel mogelijk verdeeld over de verschillende coupes en ondanks het feit dat geen van de Mongolen in onze coupe zat, waren we nu in het bezit van vier nieuwe jassen, laarzen, klossen wol, een deken en een snelkookpan. Igor was blijkbaar bekend met het ritueel en begon alles tussen onze bagage op te bergen. Na het passeren van de Russische grens zou het weer opgehaald worden en tot die tijd moest het lijken alsof het van ons was. De wagon was vol in bedrijf. In alle gaten en hoeken verdwenen appels. Truien en handdoeken werden met tape om de enkels geplakt, die dan verdwenen in de nieuwe laarzen onder op z'n minst twee broeken en een extra jas. Om negen uur was het opeens rustig. Iedereen was klaar voor de douane. Deze kwam, zag niks opvallends in onze coupe, stempelde onze paspoorten en liep door naar de volgende coupe. Aan de Russische kant gebeurde hetzelfde. Met mijn roze paspoort kwam ik probleemloos Rusland binnen. Zodra de autoriteiten ons hun rug toe hadden gekeerd, kwamen de Mongoolse handelaren weer in actie. Mijn net nieuw verworven jas en laarzen moest ik weer inleveren. Alles en iedereen verliet de trein. Omdat het nog twee uur zou duren voordat onze wagon - gekoppeld aan een volledige trein - het perron zou verlaten, ben ik even gaan kijken op de markt net buiten het station. Het zal je niet verbazen wat ze daar verkochten: jassen, laarzen, appels, klossen wol en één snelkookpan.
In Irkutsk heb ik twee nachten bij een gezin geslapen. In slecht Engels en nog veel slechter Russisch hebben we wat zinnetjes kunnen uitwisselen. Irkutsk is geen mooie, maar wel interessante stad en voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Dit inclusief de overvloed aan Lada's en overige oude auto's. Het Baikalmeer daarentegen is schitterend.
Toen vertrok mijn trein voor de 77 1/2 uur durende reis naar Moskou. De eerste nacht deelde ik de coupe met twee Russische meiden. Hun Engels was net zo goed als mijn Russische en met behulp van mijn taalgidsje kwam ik er achter dat ze Katja en Julia heetten. Ze waren voor het werk onderweg geweest en gingen nu naar huis. Julia was belastinginspectrice en Katja staatsjuriste. Ik werd deelgenoot gemaakt van hun voedsel en van de Vodka. De onderwerpen die we besproken hebben varieerde van de problemen van verliefdheid tot en met het Russische ruimtevaartprogramma van 1961. En dat alles met behulp van een taalgids en wat tekeningen.
In de ochtend verlieten Katja en Julia de trein en kreeg ik bezoek van mijn buurjongen. Wederom ging de taalgids over en weer. Daniel was 21 en op weg naar Moskou. Hij had verlof van het leger. Na een uur kwam zijn vriendinnetje (Nastya, 19 jaar) kijken waar hij was. Zij zag in mij niet de interessante buitenlander, maar de bedreiging. Ze liet me een zinnetje uit de taalgids lezen: "pashol von!" (ga weg!) en nam haar vriendje weer mee.
In de middag stapte een 39 jarige man op de trein. Gregor had geschiedenis gestudeerd en was nu eigenaar van een fabriekje die meubelstoffen maakte. Hij hield van Rusland, maar was er van overtuigd dat er nog veel moest veranderen. Over 10 jaar zal Rusland volgens hem een geweldig land zijn. Buiten waren de velden inmiddels bedekt met sneeuw. Ik weet dat hij het niet over het landschap had, want dat zag er nu al uit als een sprookje...
Toen Gregor de coupe verliet om wat te gaan eten, kwamen mijn andere buren op visite. Het waren twee jonge jongens die al menig glaasje vodka genoten hadden. Op hun vraag (via de taalgids) of ik getrouwd was, vertelde ik hen mijn standaard leugen: "ik ben verloofd en we trouwen volgend jaar." De zinnetjes die ze aanwezen veranderde van "Wil je me gezelschap houden?" naar "Wat jammer dat het zo moet eindigen." Ze verlieten mijn coupe op weg naar de bar voor een vodka vervolg. Op hun weg terug kreeg ik weer een bezoek, maar nu vond ik ze te dronken en bovendien was het al laat. Het "pashol von" wat ik eerder op de dag van Nastya geleerd had, had zijn gewenste effect en zonder verder lastig te zijn verlieten ze mijn coupe.
Nu ben ik in Moskou. Het is koud en er ligt sneeuw: perfect! Op het programma van vandaag staan het Rode plein, het Kremlin en de St. Basil's Cathedral.
En morgen? Morgen kom ik naar huis.
Ik zie je snel!
Nathalie.
*************
Onverscholen blijf ik dolen
Tot het eind der kennis
mij het reizen verbiedt
Grensverleggend, niets ontzeggend
Door het hemels paradijs
van het aardse gebied
'Lapsus'
Zdrastvuytye!
Ik sta met twee voeten op Europese grond! En langzaam dringt het echt tot me door: nog één nacht te gaan en dan eindigt dit avontuur. Het boek dat ik nu lees speelt zich af op een kantoor en ik realiseer me dat ik sneller dan snel weer onderdeel ben van die omgeving. Was ik in het afgelopen jaar nerveus over de volgende bestemming, nu ben ik dat helemaal!! Tijdens dit jaar reizen heb ik geen antwoord gevonden op de vraag wat het is dat ik wil. In Beijing sprak Sorren (lid van de zelfopgerichte Deense Mafia) tot mij: "Volg je hart." En dat is in ieder geval mijn intentie.
Het is nu iets langer dan een week geleden dat ik in Ulaan Baatar op de trein naar Irkutsk stapte. De coupe deelde ik - tot mijn verbazing - met hetzelfde Australische koppel als in het eerste stuk van mijn treinreis. De vierde persoon in de coupe was Igor, de rus. Onze trein was een stoptrein die elke 10 tot 15 minuten een stationnetje aandeed. Deze stops en het twaalf uur durende oponthoud aan de grens zorgde ervoor dat we 36 uur later (en precies volgens schema) in Irkutsk zouden aankomen.
Toen we Ulaan Baatar verlieten was het al donker. En nadat ik kennis had gemaakt met onze Australische buren en met Simon & Chris (Engelsen) van een paar coupes verderop, was het tijd om te gaan slapen. Om drie uur 's nachts stopte de trein en om zeven uur in de ochtend stonden we nog steeds stil. Toen ik de trein uitstapte en om me heen keek zag ik één enkel wagonnetje (de onze) bij het stationnetje vlak voor de grensovergang. De locomotief was weg en zo ook de andere (op z'n minst) tien wagons met wie we vertrokken waren. Om acht uur kwamen de Mongolen en met hen tonnen aan goederen. Alles werd zoveel mogelijk verdeeld over de verschillende coupes en ondanks het feit dat geen van de Mongolen in onze coupe zat, waren we nu in het bezit van vier nieuwe jassen, laarzen, klossen wol, een deken en een snelkookpan. Igor was blijkbaar bekend met het ritueel en begon alles tussen onze bagage op te bergen. Na het passeren van de Russische grens zou het weer opgehaald worden en tot die tijd moest het lijken alsof het van ons was. De wagon was vol in bedrijf. In alle gaten en hoeken verdwenen appels. Truien en handdoeken werden met tape om de enkels geplakt, die dan verdwenen in de nieuwe laarzen onder op z'n minst twee broeken en een extra jas. Om negen uur was het opeens rustig. Iedereen was klaar voor de douane. Deze kwam, zag niks opvallends in onze coupe, stempelde onze paspoorten en liep door naar de volgende coupe. Aan de Russische kant gebeurde hetzelfde. Met mijn roze paspoort kwam ik probleemloos Rusland binnen. Zodra de autoriteiten ons hun rug toe hadden gekeerd, kwamen de Mongoolse handelaren weer in actie. Mijn net nieuw verworven jas en laarzen moest ik weer inleveren. Alles en iedereen verliet de trein. Omdat het nog twee uur zou duren voordat onze wagon - gekoppeld aan een volledige trein - het perron zou verlaten, ben ik even gaan kijken op de markt net buiten het station. Het zal je niet verbazen wat ze daar verkochten: jassen, laarzen, appels, klossen wol en één snelkookpan.
In Irkutsk heb ik twee nachten bij een gezin geslapen. In slecht Engels en nog veel slechter Russisch hebben we wat zinnetjes kunnen uitwisselen. Irkutsk is geen mooie, maar wel interessante stad en voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Dit inclusief de overvloed aan Lada's en overige oude auto's. Het Baikalmeer daarentegen is schitterend.
Toen vertrok mijn trein voor de 77 1/2 uur durende reis naar Moskou. De eerste nacht deelde ik de coupe met twee Russische meiden. Hun Engels was net zo goed als mijn Russische en met behulp van mijn taalgidsje kwam ik er achter dat ze Katja en Julia heetten. Ze waren voor het werk onderweg geweest en gingen nu naar huis. Julia was belastinginspectrice en Katja staatsjuriste. Ik werd deelgenoot gemaakt van hun voedsel en van de Vodka. De onderwerpen die we besproken hebben varieerde van de problemen van verliefdheid tot en met het Russische ruimtevaartprogramma van 1961. En dat alles met behulp van een taalgids en wat tekeningen.
In de ochtend verlieten Katja en Julia de trein en kreeg ik bezoek van mijn buurjongen. Wederom ging de taalgids over en weer. Daniel was 21 en op weg naar Moskou. Hij had verlof van het leger. Na een uur kwam zijn vriendinnetje (Nastya, 19 jaar) kijken waar hij was. Zij zag in mij niet de interessante buitenlander, maar de bedreiging. Ze liet me een zinnetje uit de taalgids lezen: "pashol von!" (ga weg!) en nam haar vriendje weer mee.
In de middag stapte een 39 jarige man op de trein. Gregor had geschiedenis gestudeerd en was nu eigenaar van een fabriekje die meubelstoffen maakte. Hij hield van Rusland, maar was er van overtuigd dat er nog veel moest veranderen. Over 10 jaar zal Rusland volgens hem een geweldig land zijn. Buiten waren de velden inmiddels bedekt met sneeuw. Ik weet dat hij het niet over het landschap had, want dat zag er nu al uit als een sprookje...
Toen Gregor de coupe verliet om wat te gaan eten, kwamen mijn andere buren op visite. Het waren twee jonge jongens die al menig glaasje vodka genoten hadden. Op hun vraag (via de taalgids) of ik getrouwd was, vertelde ik hen mijn standaard leugen: "ik ben verloofd en we trouwen volgend jaar." De zinnetjes die ze aanwezen veranderde van "Wil je me gezelschap houden?" naar "Wat jammer dat het zo moet eindigen." Ze verlieten mijn coupe op weg naar de bar voor een vodka vervolg. Op hun weg terug kreeg ik weer een bezoek, maar nu vond ik ze te dronken en bovendien was het al laat. Het "pashol von" wat ik eerder op de dag van Nastya geleerd had, had zijn gewenste effect en zonder verder lastig te zijn verlieten ze mijn coupe.
Nu ben ik in Moskou. Het is koud en er ligt sneeuw: perfect! Op het programma van vandaag staan het Rode plein, het Kremlin en de St. Basil's Cathedral.
En morgen? Morgen kom ik naar huis.
Ik zie je snel!
Nathalie.
*************
Onverscholen blijf ik dolen
Tot het eind der kennis
mij het reizen verbiedt
Grensverleggend, niets ontzeggend
Door het hemels paradijs
van het aardse gebied
'Lapsus'
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
