Huilend door Zuid Amerika

San Carlos de Bariloche, Argentinië - Mooi blauw, 23 graden

Buenos dias!

De tijd vliegt. Het is een enorm cliché, maar helaas oh zo waar. Eénvierde van onze reis zit er al op. Nog maar drie van deze gelijke perioden en dan staan we weer in Nederland. De tijd gaat veel te snel voor alles wat we nog willen zien. Wat ook snel gaat zijn het aantal kilometers dat we afleggen. Argentinië is enorm groot en Chili is net zo lang. Dit leidt tot heel wat uren in de bus. De laatste busrit bracht ons 1.400 km noordelijker en duurde 28 uur. Morgenvroeg vertrekken we weer naar Chili, naar de stad Puerto Montt. Hier gaan we 'slechts' 7 uur over doen. Om een klein beetje voortgang te maken, hebben we besloten om vanuit Puerto Montt het vliegtuig te nemen naar de Atacama woestijn in het noorden van Chili. Hiermee besparen we ons 2.600 km aan asfalt. En dus hebben onze tassen weer gepakt, inclusief (natuurlijk!) chocolade. Hoe zou ik San Carlos de Bariloche - het Zwitserland van Argentinië - kunnen verlaten zonder een persoonlijke dosis chocolade?

Bariloche ligt in het noorden van Patagonië. Het landschap laat zich kenmerken door bergen en meren. Het gebied is heel toeristisch. Onlangs waren Alexander en la Reine Maximá en hier nog. Nu - in de zomer - is het relatief rustig; 's winters is het een grote wintersportmassaliteit. We zijn met een skilift naar 2.000 meter hoogte gegaan en hebben daar vier uur lang over rotsen geklauterd naar de eerstvolgende hut. De route en het uitzicht waren schitterend, zelfs nog beter dan in Torres del Paine, maar mijn spieren en gewrichten zijn dit niet gewend. Na een pijnlijk aantal uren kwamen we aan bij de hut. En toen moesten we nog eens 4 uur afdalen om in het dal te komen, vanwaar de bus terug reed naar Bariloche. Pijnlijk, maar absoluut de beste wandeling tot nu toe.

Vandaag zijn we op de rug van een paard geklauterd. Voorafgaand aan onze reis had ik me al een beetje voorbereid door in Nederland een paar lessen bij een manege te volgen. In gesprek met Paul, mijn zwager, hadden Eke en ik het over ons idee om in een toer van meerdere dagen 'Op een paard door Zuid Amerika' te gaan. Volgens Paul klopte die zienswijze niet en hij voorspelde dat in ons geval 'Huilend door Zuid Amerika' een correctere beschrijving zou zijn. Ik heb hem beloofd bij de eerste tranen te paard mijn blog deze titel te geven. Bij deze. Alsjeblief Paul! En het had nog niet eens zozeer met het paard te maken, maar meer met het gras. En een waakhond. En de rest van de groep die allang de hoek om was. En dan toch het paard dat liever gras at, dan doorliep. En een waakhond die mij duidelijk probeerde te maken dat ik op moest zouten met mijn hobbelknol (mijn vrije interpretatie). En een paard dat hier schurft aan had en toch echt eerst dat plukje gras op moest eten. En een ruiter die altijd al panisch wordt van honden... Stomme honden!

Hasta la proxima!

Nathalie.

*************
...and dance like no-one is watching...