Hoger dan ooit geweest

San Pedro de Atacama (2440 m), Chili - Strak blauw, 27 graden

Buenos dias!

Vandaag is onze allerlaatste dag in Chili. Waneer we morgen de grens over steken, dan komen we hier in ieder geval tijdens deze reis niet meer terug. Na vandaag nog één dagje Argentinië en dan verruilen we het rijke Zuiden, voor het armere Noorden van Zuid Amerika. We hebben vanaf nu vier maanden de tijd voor de landen Bolivia, Peru, Ecuador en Colombia. Het zal een stuk makkelijker worden om binnen ons reisbudget te blijven, maar ik vraag me af of we overal zo makkelijk wifi zullen kunnen vinden. Misschien zullen er wat minder vaak foto's en filmpjes op facebook verschijnen, maar ik zal het blijven proberen.

We zijn in San Pedro de Atacama, een oase-dorpje midden in de Atacama woestijn. San Pedro is droog, bruin en stoffig, maar er is ook wat water en een paar bomen. Om ons heen strekt de woestijn zich uit in alle richtingen, veelal in de vorm van zoutvlaktes. Omdat het een vulkanisch gebied is, zitten er veel mineralen in de grond. Dit is met name zout. Heel veel zout. Delen van deze woestijn behoren tot de droogste ter wereld. Het is dan ook bizar om in de bus op de radio het nummer van Creedence Clearwater Revival voorbij te horen komen met als tekst: "I wanna know, have you ever seen the rain?" Gezien het landschap lijkt me dit een retorische vraag.

Behalve de droogte is er nog iets wat deze woestijn bijzonder maakt: hij ligt hoog. San Pedro ligt op 2440 meter en zowel gisteren als vandaag hebben we uitstapjes gemaakt naar 4300 meter. Zo hoog ben ik nog nooit eerder geweest. Morgen, op weg naar Argentinië, gaan we een pas over van 5000 meter. De eerste dagen in San Pedro merkte ik de eerste lichte symptomen die horen bij een verblijf op grote hoogte: een licht gevoel in mijn hoofd en net wat minder conditie. De lucht is ijler, waardoor je per ademteug minder zuurstof tot je beschikking hebt dan op zeeniveau. Eke heeft er bijna geen last van en ik op dit moment ook niet meer. Bij elke nieuwe hoogte waar we een hotel nemen, zullen we een paar dagen nodig hebben om te acclimatiseren. Het verschil in luchtdruk levert ook grappige verschijnselen op. Lucht in afgesloten flesjes - ook die in de toilettas - zet uit wanneer we hoger gaan en krimpt bij het afdalen. Bij ons allebei knalde het balletje van de deoroller eraf omdat deze teveel onder druk was komen te staan.

Vanochtend zeer vroeg, op onze laatste dag hier, ging om 3.40 uur onze wekker, zodat we bij zonsopkomst bij de geisers op 4300 meter zouden zijn. De reden van dit vroege tijdstip heeft te maken met het temperatuurverschil tussen dag en nacht. Hoe groter het verschil tussen het warme geiserwater en de koude buitenlucht, des te indrukwekkender zijn de geisers. Dus stonden we daar vanochtend zeer vroeg, bij 3,5 graden Celsius, te ontbijten met een zojuist in een geiser gekookt eitje. Sjaal, muts en handschoenen, thermisch ondergoed en mijn bikini, want baden in thermisch water moest natuurlijk ook!

De vlucht eerder deze week, van Puerto Montt naar Calama (de stad hier 'in de buurt') was fantastisch. De hele afstand van 2.600 km, volledig wolkenloos en schitterend zicht op het Andesgebergte.

Morgen staat er weer een lange busreis op het programma. We gaan eerst naar Purmamarca in Argentinië en daarna snel door naar Turpiza in Bolivia (2950 m). Hier staan twee paarden op onze komst te wachten om ons drie dagen lang een cowboy-gevoel te bezorgen.

Hasta la proxima!

Nathalie.

*************
...and dance like no-one is watching...