Ook dit is Bolivia!

Rurrenabaque (200 m), Bolivia - Felle zon en heftige regen, 28 graden

Buenos dias!

Ik zit in de hangmat en kijk hoe de regen naar beneden stort. Eke is een hangmat opgeschoven, omdat hij te dicht bij de rand van het afdak lag. Zojuist scheen de zon nog, maar nu staat alles blank. De lucht wordt al weer lichter, dus ik denk dat het zo meteen weer ophoudt. Dat is maar goed ook want ik voel hoe de eerste druppels door het dak van gevlochten palmbladeren lekken. Dit is het regenseizoen. We zitten in Rurrenabaque, een groot toeristisch dorp aan de rand van het tropisch regenwoud. Hier begint de Amazone. Rurrenabaque heeft een luchthaven, althans... het heeft een kort stuk asfalt, waarop een vliegtuig met vijftig passagiers kan landen. Zodra je de trap van het vliegtuig afloopt, sta je midden in de jungle. Met kleine busjes (en de bagage op het dak) wordt je door het weiland (waar drie paarden grazen) naar een houten huisje gebracht wat dienst doet als luchthavengebouwtje. Bienvenidos a Rurrenabaque!

Ik blijf me verbazen over de schoonheid van Bolivia en hoe onbekend ik hiermee was. Sinds onze aankomst in Bolivia, drie weken geleden, hebben we de hoogvlakten van de Andes verkend. Elk uitzicht is schitterend: de gekleurde bergen, het droge woestijnlandschap op grote hoogte, de meren op de hoogvlakten (vooral die rode!) met de flamingo's, de immense zoutvlakte, de lama's met de gekleurde kwastjes aan hun oren, de koloniale stadscentra van Sucre en Potosí, de kleine stro-lemen dorpjes (met kerk én voetbalveld) en het grote deel van de bevolking in klederdracht. Ik weet dat Bolivia het armste land is van Zuid Amerika, maar ik zie het niet. Cijfers vertellen dat de helft van de bevolking leeft onder de armoede grens en ik zie kantoren van World Food Program en van Plan, maar ik zie bijvoorbeeld weinig zwervers of bedelaars. De dorpen in de Andes die wij gezien hebben, hebben elektra (en dus blijkbaar als vanzelfsprekend ook televisie), water en een vorm van riolering. De straten zijn schoon en ongedierte hebben we nog niet gezien. De mensen zien er verzorgd en welgevoed uit, de hoofdwegen zijn in goede conditie en voor de bussen geldt hetzelfde. Er zal hier vast veel armoede zijn, maar het ligt niet aan de oppervlakte.

De Andes beslaat éénderde van Bolivia, de overige tweederde bestaat uit tropisch regenwoud: de westkant van de Amazone, die zich ver uitstrekt tot de oostkust van Brazilië. In deze Amazone zijn we nu. Een paar dagen geleden zijn we met een grote gemotoriseerde kano vier uur stroomopwaarts gevaren, tot bij een eenvoudige ecolodge: twee uur per dag elektriciteit, douchen met koud water en slapen onder een klamboe, omdat de muren niet tot aan het plafond reikten. De klamboe was echt een must, aangezien de muggen en de sandflies nu in het regenseizoen hoogtij vieren. Zelfs Eke zit onder de bulten en dat wil wat zeggen. Dankzij het regenseizoen zijn er minder toeristen. De eerste dag waren wij de enige twee en hadden we het hele verblijf de beschikking over een privé gids. Deze nam ons mee op wandeltochten op zoek naar beesten. Het laat zich raden, maar de beesten die de meeste indruk achter gelaten hebben zijn de apen. Twee keer zijn we een groepje leeuwaapjes tegengekomen en één keer een grote groep doodskop-aapjes (wel bekend van Apenheul, maar nu dus in hun natuurlijke omgeving). Deze beide soorten kleine aapjes zijn al jaren mijn favoriet. De slingerapen waren ook gaaf: snel springend vanuit de ene boom op het bladerdak van de volgende en maar hopend dat er voldoende tak onder zit om hun gewicht op te vangen. Ten slotte vonden we hoog in de boom een eenzame brulaap (waarschijnlijk uit de groep verstoten) die net zoveel nieuwsgierigheid voor ons toonde als wij voor hem. Ara's hebben we minder gezien, dan we gehoopt hadden. Zij vlogen boven het bladerdek en wij zaten eronder. Op de laatste dag hebben we gevist op piraña's en is Eke een paar keer op een opgeblazen autoband de snelstromende rivier afgedobberd (nadat we een kaaiman gespot hadden). De Amazone is schitterend en ook dit is Bolivia!

De hangmatten waar we nu in liggen, hangen op een hoogte van 200 meter boven zeeniveau. Morgen vertrekken we met het vliegtuig (vanaf de amper bestaande luchthaven) naar weer naar de hoge Andes. We gaan naar La Paz, de regeringsstad van Bolivia en met 3660 meter de hoogste hoofdstad ter wereld. Ik vermoed dat we vanwege het hoogteverschil weer een paar dagen kortademig gaan zijn. Goede vrijdag en met Samana Santa (Pasen) zijn we bij het Titicacameer, op 3808 meter het hoogste zoetwater meer ter wereld. Goede vrijdag zitten we nog aan de Boliviaanse kant en met Samana Santa zijn we overgestoken naar Peru. Daarna is het slechts nog een paar dagen voordat we beginnen aan de Inca Trail op weg naar Machu Picchu.

Uit de hangmat naast me klinkt gesnurk.

Hasta la proxima!

Nathalie.

*************
...and dance like no-one is watching...