Ik pik geen mishandeling!

Rockhampton, Australia - gisteren tropisch, 29 graden; vandaag Nederlands winterweer, 10 graden

G'day Mate!

Nog 4 nachtjes en dan ben ik jarig!

Deze mail is het produkt van uiterste verveling op een uiterst koude en regenachtige dag in een uiterst saaie stad.

Inleiding...

Het is 11 uur en ik loop met mijn nieuwe vrienden de kroeg in.
Dat blijkt een vergissing. Nog voordat we bij de bar zijn zie ik Sam staan. Hij ziet mij ook en loopt mijn kant op. Ik kan hem niet meer ontwijken. "Hoe gaat het met je?" vraagt hij mij. "Het gaat wel" antwoord ik voorzichtig. Dan barst hij los: "Met mij gaat het niet goed en weet je waarom? Ik ben mijn baan kwijt en dat komt door jou! Jij bent op kantoor geweest en toen wij er kwamen zeiden ze: "Lindsey, Sam jullie zijn ontslagen." Ik heb daar al zo lang gewerkt en wat moet ik nu? Waar moet ik slapen vannacht? Dankzij jou ben ik ontslagen! Jij bent op kantoor geweest en heb gezegd dat ik je ongepast aangeraakt zou hebben en dat heb ik niet!" Dat is niet waar. Ik ben wel op kantoor geweest om een klacht in te dienen, maar ik heb nooit gezegd dat Sam mij iets aangedaan zou hebben. Ik probeer hem dat te vertellen, maar hij is te dronken, wanhopig en absoluut niet voor reden vatbaar. Hij schreeuwt verder: "Dankzij jou ben ik ontslagen, enz., enz." Hoe kom ik hier ongeschonden weg? Ik kijk om me heen. Gelukkig zie ik Lindsey niet, want hij zou wel eens voor echte problemen kunnen gaan zorgen. Iemand tikt Sam op zijn schouder. Ik draai me om en loop naar mijn vrienden die alles op korte afstand nauwlettend in de gaten aan het houden waren. We verlaten de kroeg.

Drie dagen eerder...

Mijn boot met de naam Samurai vaart de haven uit. Drie dagen en twee nachten gaan we zeilen tussen de Whitsunday Islands. Het weer is fris maar droog en bijna iedereen zit op het dek met de neus in de wind. De bemanning bestaat uit vier jongens: Pete de schipper, Sam de kok, Lindsey en Graham. Naast mezelf zijn er negentien andere passagiers uit negen verschillende landen. Iedereen spreekt goed Engels en al snel vormen we een gezellige groep. De boot zelf is een racejacht: heel erg klein, primitief en vol kakkerlakken.

Wanneer we de volgende ochtend wakker worden liggen we aangemeerd bij White Haven beach. En WAUW wat een strand!! Het zand is puur wit en dankzij de zandbanken oneindig groot. Tussen de banken door is het water nooit dieper dan dertig centimeter, warm en heeft het een kleur blauw die je op foto's alleen met fotoshop bereikt. De middag is voor de duikers. Met zes man zwemmen we weg van het strand en gaan onder. Het koraal vormt een kleurrijk sprookjesland waarin ongelofelijk veel vissen leven. Op de achtergrond klinkt aanhoudend het gehuil van walvissen. Vlak voordat we voor onze tweede duik van de boot tuimelen, springt een dolfijn boven de golven uit en verdwijnt hij weer. Gemma en ik gaan het water in. Alleen wij tweeën in die hele grote oceaan. De dolfijn vinden we niet, maar wel 'Wally' de Napoleon Maori Wrasse (een hele grote vis). Alleen vandaag wil hij niet spelen en zwemt hij weg.

Het incident...

Een paar uur na het avondeten zitten we met zeven man beneden dek aan tafel te kaarten. Een aantal anderen kon het gevecht tegen de slaap niet meer winnen en ligt in bed. De boot is verdeelt in twee ruimtes. Tussen de minikeuken en het slaap/zitvertrek staat een dun wandje. Beide ruimtes hebben een luik en een ladder om op het dek te komen. Omdat het koud is, is het luik in het slaap/zitvertrek gesloten. In de keuken klinkt een opgewonden gegil: "Heb je gezien hoe ik die geroosterd heb?!!" Vervolgens zien we hoe de keuken kort wordt opgelicht door een vlam. "Heb je dat gezien? Die is helemaal geroosterd!" Het gegil is van een dronken Lindsey die op kakkerlakkenjacht is met een spraybus insectenverdelger in zijn linker en een aansteker in zijn rechter hand. Een dronken Sam staat erbij. Opnieuw een vlam en nog een. Er volgt een vijfde en een zesde vlam en dan is voor mij de maat vol. Ik ga de keuken in en vraag Lindsey of hij daarmee kan stoppen. "Waarom?" vraagt hij mij. Ik vermoed dat het geen zin heeft om hem op de gevaren te wijzen: 24 man in een kleine boot op zee en minimaal veertien man opgesloten in een kleine ruimte, terwijl zij met vuur spelen beneden de ENIGE uitgang die op dat moment open is. Blijkbaar zijn ze te dronken en te stom om dat te begrijpen. Ik vertel Lindsey dat ik angst heb voor vuur en dat zij me behoorlijk bang maken. Ze lijken te stoppen en ik ga terug naar de tafel. Iedereen vindt het geweldig dat ik er wat van gezegd heb. Ik ben alleen maar verbaasd dat ik de enige ben die dat gedaan heeft.
Twintig minuten later schiet er een grote vlam het slaap/zitvertrek in. Graham voelt de hitte, springt op en scheld naar de jongens. Dan gaat hij weer zitten. Die twee zijn echt gek. Zodadelijk staat de boot in brand en over wat daarna volgt wil ik helemaal niet nadenken. Zodra ik niet meer tril ga ik terug de keuken in. "Lindsey, ik dacht dat je daarmee zou stoppen!" Zijn antwoord luidt: "Ach, ga terug naar binnen en heb lol." Hij kijkt me aan alsof ik de domste persoon ben die hij ooit op zijn boot heeft gehad. Ik hoop maar dat hij nu een andere bezigheid gaat vinden en om het gesprek op een speelse manier te eindigen trek ik zijn veel te grote muts over zijn ogen. Hij grijpt mijn polsen en draait ze zodat ik op de grond val. Ik sta weer op en wil weglopen, waarop hij zegt: "Ik pik geen mishandeling!" Sorry!! Dit gesprek gaat erover dat hij het spelen met vuur moet stoppen en niet over het wel of niet zijn van een slachtoffer. Ik draai me om en zeg hem dat hij, als bemanningslid, zich verantwoordelijk moet gedragen. Zijn antwoord: "Nee, mijn dienst eindigde vier uur geleden."
Mijn avond is verpest. Ik ben kwaad en nog steeds niet zeker of ze daadwerkelijk stoppen met hun idiote gedrag. Wederom vindt iedereen het geweldig dat ik er wat van gezegd heb, maar niemand heeft wat gezien, omdat het zich achter de muur afspeelde. "Trek het je niet aan" zeggen ze tegen mij, maar niemand die iets tegen Lindsey of Sam zegt.
Kwaad ga ik naar bed.

Het vervolg...

De volgende ochtend hoor ik dat iedereen die zich beneden dek bevond van plan is om een formele klacht in te dienen. Dat is tenminste iets. Bemanningsleden die zo met onze veiligheid omgaan horen niet op een boot. Ik heb een kort gesprek met Pete, maar hij lijkt zich meer zorgen te maken om de gevolgen voor zijn maten Lindsey en Sam. Hij zegt me dat hij het wel zal afhandelen, maar dat geloof ik niet.
In een paar uur zeilen we terug naar de haven. De lucht is blauw en er staat een redelijke wind. De boot helt zover over dat één kant van het dek het water raakt. Na een aantal angstige minuten, accepteer ik dat dit zo hoort en lukt het me zowaar om hiervan te genieten.
Eenmaal aan wal gaan we met z'n vijven naar het boekingskantoor van de Samurai. De manager reageerd geschokt op ons verhaal en biedt haar verontschuldigingen aan. Ze zal actie ondernemen.
Ze neemt geen halve maatregelen. Anderhalf uur later zijn Lindsey en Sam ontslagen. Enige kritiek die ik op haar heb is dat ze Sam de juiste reden had moeten vertellen (of misschien heeft hij niet goed geluisterd).

Epiloog...

De volgende ochtend hoorde ik dat een kwartier nadat 'mijn bodyguardvrienden' mij op de taxi hadden gezet, Lindsey in de bar verscheen. Dat heb ik met alle plezier gemist.
De Samurai was volgeboekt voor die dag en het kantoor kwam erachter dat ze een bezettingsprobleem hadden. Na wat telefoontjes voer de Samurai die middag de haven uit. De bemanning: Pete, Sam & Lindsey.

The end.

Auteur en hoofdpersoon: Nathalie (nu nog 27...).

*************
...and dance like no-one is watching...